LITURGIA GODZIN

LITURGIA GODZIN. Terminologia
Ośrodkiem całego życia Kościoła jest Eucharystia. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele
czytamy: „Uczestnicząc w Ofierze eucharystycznej, tym źródle i zarazem szczycie całego
życia chrześcijańskiego, [wierni] składają Bogu boską Żertwę ofiarną, a wraz z Nią samych
siebie” (KK 11) 1. Z Eucharystią w różny sposób łączą się wszystkie działania Kościoła, a
szczególnie trzy elementy liturgii: celebracja Słowa Bożego, Liturgia godzin i rok
liturgiczny. Poprzez Liturgię godzin realizuje się uświęcenie czasu, ludzkiej działalności,
kultury, historii i dokonuje się nieustanne uwielbienie Boga. Wraz ze swoim przyjściem
Jezus wniósł w rzeczywistość ziemską hymn chwały rozbrzmiewający w niebiosach. W ten
hymn uwielbienia włącza całą chwałę Boga, dokonującą się od stworzenia świata, i kieruje
ją ku swemu Ojcu. Czyni to razem ze swoim Ciałem – Kościołem.
Wspólna modlitwa Kościoła jako wyraz publicznego kultu Kościoła i organiczna funkcja
liturgii przyjmowała i nosi różne nazwy. Oto niektóre z nich:
Officium Divinum (lub Officia Divina) – najczęściej tłumaczy się jako: Służba Boża lub
Boskie Oficjum. Łac. officium wywodzi się z celtyckiego słowa offic i oznacza pracę,
zadanie, obowiązek, świadczoną posługę; natomiast łac. divinus łączy się z bóstwem,
Bogiem, czymś dotyczącym Boga lub inspirowanym przez Boga. Nazwa ta przyjęła się w
Kościele na Zachodzie od XVI w.
Opus Dei (lub Opus Divinum) – dosł. Dzieło Boga lub Dzieło Boże. Prawdopodobnie
wyrażenia tego użył po raz pierwszy św. Benedykt. W słowie łac. opus (dosł. dzieło, czyn)
kryje się trud, praca, walka, wysiłek. Tak określano także samo życie zakonne. Celem
modlitwy, sprawowanej w zakonie i nie tylko, jest Bóg. Wyrażenie Opus Dei rozumiane
dosł. jako „Dzieło Boga” podkreśla fakt, że modlitwa jest darem Boga i że podczas jej
sprawowania działa w człowieku sam Bóg.
Liturgia laudis – dosł. liturgia chwały. W określeniu laus nie tyle chodzi tutaj o podziw dla
Bożej wspaniałości, ile o manifestację tego, co rodzi się w sercu człowieka w stosunku do
Boga: szacunek, adoracja, wierność, radość, wdzięczność, żal, prośba. Chwałą – łac. laus –
może być nazwane to wszystko, co kieruje serce do Boga, który jest: ‫[ הַנּוּן‬hanun] –
ֶ [chesed]
miłosierny, łaskawy; ‫[ ַרחוּם‬rachum] – miłosierny; do Boga, którego cechuje: ‫חסֶד‬
2
– miłość, miłosierdzie, łaskawość, dobroć .
1F
Brewiarz – od łac. brevis (krótki). Nazwa ta (przyjęta od XII w.) wiąże się z faktem
dokonania skrótów i wyciągów z wielu ksiąg, którymi się dotychczas posługiwano i
umieszczeniem ich w jednej księdze.
Liturgia godzin – określenie to pojawiło się po raz pierwszy w 1959 r. Liturgia jest
uprzywilejowaną ekspresją modlitwy chrześcijańskiej, czynnością całego Ciała Kościoła
(KL 26). „Godzina” wiąże się z zadaniem oficjum, jakim jest włączenie w Chrystusową
pełnię czasu, a w konsekwencji uświęcenie nie tylko roku, miesięcy, tygodni, dni, ale także
poszczególnych godzin. 3
2F
1
Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, Poznań 1967.
P. Briks, Podręczny słownik hebrajsko-polski i aramejsko-polski Starego Testamentu, Warszawa 1999.
3
Całość została opracowana na podstawie: B. Nadolski TChr, Liturgika, t.II: Liturgia i czas, Poznań 1991, s.179n.
2
Spotkanie czwartkowe, 10 XI 2011