D - Sąd Okręgowy w Gliwicach

Sygn. akt V .2 Ka 359/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 grudnia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza
w składzie:
Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec
Sędziowie: SSO Olga Nocoń
SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)
Protokolant: Justyna Napiórkowska
w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 r.
sprawy:
M. T. (1) /T./
s. E. i M.
ur. (...) w J.
oskarżon ego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk
oraz
I. K. /K./
s. R. i D.
ur. (...) w R.
oskarżon ego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim
z dnia 24 października 2014r. sygn. akt VI K 691/14
I.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk i art. 73 § 1 kk
wykonanie wymierzonej oskarżonemu I. K. w punkcie 4 kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres
próby 3 (trzech) lat oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;
II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III.zasądza od oskarżonego M. T. (1) opłatę za II instancję w kwocie 300zł (trzysta złotych) i obciąża go wydatkami
postępowania odwoławczego w kwocie 10zł (dziesięć złotych).
SSO Jacek Myśliwiec
SSO Olga Nocoń SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)
Sygn. akt V.2 Ka 359/15
UZASADNIENIE
Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 24 października 2014r. sygn. akt. VI K 691/14
M. T. (1) został uznany za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób dopuścił się ciągu
przestępstw polegającego na tym, że:
a/ w nocy z 7/9 września 2013r. w R. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. S. po uprzednim wycięciu
otworu w tylnej ścianie dostał się do środka budynku firmy (...)- (...) skąd następnie po penetracji zabrał w celu
przywłaszczenia 1 sztukę reduktora tlenowego marki G., 2 sztuki reduktorów marki ARGON , 1 sztukę reduktora
azotowego, 2 sztuki reduktorów propan, 1 sztukę reduktora acetylenowego, 1 sztukę reduktora tlenowego, 1 sztukę
przyłbicy marki M., 1 sztuką palnika Piezo, 1 sztukę spawarki marki (...), 1 sztukę spawarki marki M. (...), 1
sztukę inwertera, 1 sztukę spawarki transformatorowej (...), 1 sztuka pistoletu lakierniczego, 1 sztuka pistoletu do
pompowania, 1 sztuka przewodu spiralnego, 1 sztuka szlifierki palcowej, 27 sztuk tarcz klin 115,1x 0,50 sztuk tarcz
klin115,1x6, 19 sztuk tarcz klin 115x2,5, 35 sztuk tarcz klin 125x1,6 , 10 sztuk tarcz klin 125x6 , 60 sztuk końcówek
prądowych 0,6, 54 sztuk końcówek prądowych 0,8, 71 sztuk końcówek prądowych 1,0, 27 sztuk końcówek prądowych
1,2, 40 sztuk końcówek prądowych 0,8, 29 sztuk końcówek prądowych 1,0, 26 sztuk końcówek prądowych 1,2, 15 sztuk
końcówek prądowych 1,6, 42 sztuki końcówek prądowych 0,8, 20 sztuk końcówek prądowych 1,0, 41 sztuk końcówek
prądowych 0,0, 65 sztuk dysz (...), 33 sztuk dysz (...), 29 sztuk dysz (...), 1 sztukę tonera do drukarki marki Q. h- (...)
- (...) powodując straty w łącznej wysokości 6100 zł na szkodę M. M. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 kk,
b/ w nocy z 14/15 stycznia 2014r. w R. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. S. po uprzednim wycięciu
otworu w tylnej oraz bocznej ścianie usiłował dostać się do środka budynku firmy (...)- (...) celem zaboru znajdujących
się tam narzędzi i urządzeń o wartości około 20.000 zł jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność
pokonania wzmocnienia ścianek budynku działając na szkodę M. M. (2) tj. czynu z art. 13 § 1 kk w zw z art. 279 § 1 kk
c/ w nocy z 4/5 czerwca 2013r. w R. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. S. po uprzednim wycięciu
otworu w tylnej ścianie dostał się do środka budynku firmy (...)- (...) skąd następnie po penetracji zabrał w celu
przywłaszczenia 4 sztuki spawarek marki SPAW, 5 sztuk reduktorów, 65 sztuk tarcz ściernych, 160 sztuk końcówek
prądowych i przyłbicę
marki M. powodując straty w łącznej wysokości 5.725 zł na szkodę M. M. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 kk,
i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw z art. 91 § 1 kk skazał oskarżonego na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności
zaliczając na jej poczet okres zatrzymania w sprawie od dnia 26 czerwca 2014r. do dnia 27 czerwca 2014r. nadto na
mocy art. 46 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego M. T. (1) i skazanego W. S. tytułem środka karnego obowiązek
naprawienia szkody poprzez solidarne zapłacenie na rzecz M. M. (2) kwoty 6100zł i na mocy tego samego przepisu
obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie solidarnie ze skazanym I. K. kwoty 4925 zł na rzecz M. M. (2).
Nadto zasądził od oskarżonego w całości koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa
Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości. Orzeczeniu zarzucił:
-obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia a to:
a/ art. 479 kpk w zw z art. 382 kpk w zw z art. 377 § 2 kpk w zw z art. 132 § 1 kpk w zw z art. 6 kpk poprzez
przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, który nie został o niej osobiście zawiadomiony i wydanie
wobec niego wyroku zaocznego, podczas gdy oskarżony o terminie rozprawy nie wiedział , nie oświadczył że nie
stawi się na rozprawę, Sąd nie zarządził przymusowego doprowadzenia oskarżonego na rozprawę, oskarżony nie
uniemożliwił doprowadzenia go na rozprawę, a sąd nie przerwał ani nie odroczył rozprawy w sytuacji , kiedy obecność
oskarżonego była obowiązkowa i nie zachodziły przesłanki umożliwiające prowadzenie rozprawy pod nieobecność
i tym samym nie istniały żadne obiektywne przesłanki uprawniające do wydania wyroku zaocznego w stosunku do
oskarżonego co doprowadziło do naruszenia przez Sąd I instancji prawa oskarżonego do obrony i art. 439 § 1 pkt 11
kpk stanowiącego bezwzględną przesłankę odwoławczą poprzez rozpoznanie sprawy pod nieobecność oskarżonego,
którego obecność była obowiązkowa w sytuacji, gdy nie istniała żadna obiektywna przyczyna uzasadniająca takie
rozpoznanie sprawy
2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia przez przyjęcie i błędne ustalenie okoliczności
popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu oraz składu przedmiotów jakie oskarżony zabrał z miejsca
przestępstwa a także korzyści jakie z tego tytułu uzyskał.
3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego i skazanie go na kare bezwzględną pozbawienia
wolności podczas gdy w niniejszej sprawie Sąd powinien był wymierzyć karę w niższej wysokości i zastosować wobec
oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Stawiając te zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę
zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności i orzeczenie dobrodziejstwa warunkowego
zawieszeniem jej wykonania.
Wniosek o uzasadnienie dotyczy jedynie oskarżonego M. T. (1) zatem Sąd Odwoławczy ograniczył uzasadnienie
wyroku do jego osoby. (art. 423 § 1 a kpk)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Stawiane w apelacji zarzuty okazały się bezzasadne.
Na wstępie należy odnieść się do zarzutu pierwszego tj. rozpoznania sprawy pod nieobecność oskarżonego, wydania
wyroku zaocznego i naruszenia prawa oskarżonego do obrony.
Należy zaznaczyć, że sprawa rozpoznawana był pod rządem procedury karnej obowiązującej do 30 czerwca 2015r.
Zatem obowiązywały wówczas przepisy regulujące rozpoznawanie spraw w trybie uproszczonym i dające możliwość
wydania wyroku zaocznego pod nieobecność oskarżonego.
Zgodnie z brzmieniem art. 469 dkpk Sąd rozpoznawał sprawę w trybie uproszczonym wówczas gdy prowadzone w
niej było dochodzenie. Sprawa przeciwko oskarżonemu M. T. (1) i pozostałym współoskarżonym toczyła się właśnie
na etapie postępowania przygotowawczego w dochodzeniu. Forma postępowania przygotowawczego zdeterminowała
więc tryb w jakim sprawa toczyła się następnie w postępowaniu sądowym.
Zgodnie z art. 468 dkpk w postępowaniu uproszczonym stosowało się przepisy o postępowaniu zwyczajnym tylko
wówczas jeżeli przepisy rozdziału 51 nie stanowiły inaczej. Przepis ten ma zasadnicze znaczenie dla odparcia zarzutów
obrony o nieprawidłowym postępowaniu Sądu I instancji. Norma ta bowiem wskazuje , że postępowanie uproszczone
było trybem szczególnym pierwszego stopnia , czyli takim, w którym normuje się pewne kwestie procesowe w
sposób odmienny od postępowania zwyczajnego. Innymi słowy w sprawach podlegających trybowi uproszczonemu
zastosowanie mają przepisy zawarte w rozdziale 51 dkpk, a jedynie w kwestiach nieunormowanych stosowało się
przepisy o postępowaniu zwyczajnym.
Analiza treści art. 377 § 3 dkpk i art. 479 § 1 dkpk prowadzi do oczywistego wniosku, że oba przepisy w sposób
odmienny określały konsekwencje prawne takiego samego zdarzenia procesowego, tzn. nieusprawiedliwionej absencji
oskarżonego na rozprawie głównej w postępowaniu zwyczajnym i w postępowaniu uproszczonym. Art. 377 § 3 kpk
umożliwia w takiej sytuacji o ile zawiadomienie dotarło osobiście do oskarżonego ( więc gdy to on podpisał osobiście
poświadczenie odbioru wezwania) – wydanie wyroku, który nie jest wyrokiem zaocznym (co jasno wynika z § 6 art. 377
kpk). Natomiast art. 479 § 1 kpk –umożliwiał Sądowi w postępowaniu uproszczonym pod nieobecność oskarżonego
o ile doręczono mu wezwanie zgodnie z przepisami zawartymi w Rozdziale 15 KPK (art. 128-142 kpk) a zatem w
sposób bezpośredni, pośredni i zastępczy przy zachowaniu reguły określonej w art. 353 § 1 kpk – wydanie wyroku
zaocznego. Sąd I instancji na rozprawie w dniu 24 października 2014r. prawidłowo zastosował właśnie art. 479 § 1
dkpk gdyż tak jak to wskazano wyżej sprawa toczyła się w trybie uproszczonym. Nie ulega bowiem wątpliwości że
oskarżony M. T. (1) został prawidłowo wezwany na termin rozprawy zgodnie z art. 132 § 2 kpk - zatem skutecznie.
Wezwanie odebrała matka oskarżonego M. T. (2) (dorosły domownik) Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo postąpił
nie znajdując przeszkód formalnych dla rozpoznania jego sprawy w dniu 24 października 2014 . Oczywiście zasadą
jest doręczanie pisma osobiście adresatowi (art. 132 § 1 kpk), a możliwość doręczenia pisma procesowego innej osobie
wymienionej w art. 132 § 2 kpk otwiera się jedynie w razie chwilowej nieobecności adresata i pod warunkiem, iż
osoba ta podejmie się doręczenia go adresatowi. Dopuszczając w tak określonych warunkach możliwość doręczenia
zastępczego pisma procesowego ustawodawca z przyczyn praktycznych przyjął domniemanie faktyczne zakładając, iż
osoba której doręczono pismo , przekaże je niezwłocznie adresatowi.
Sąd Rejonowy prawidłowo uznał , że oskarżonemu na rozprawę doręczono wezwanie skutecznie w sposób zastępczy.
Skoro tak , to – zgodnie z wyraźną dyrektywą zawartą w art. 468 kpk- w postępowaniu uproszczonym zastosowanie
miała norma art. 479 § 1 dkpk. Jest oczywiste że możliwość wydania w niniejszej sprawie wyroku zaocznego była
dopuszczalna. Ujmując w art. 479 § 1 dkpk tak szeroko sposoby doręczania wezwań oskarżonemu ustawodawca
nie wprowadził żadnych zastrzeżeń tak jak to uczynił w postępowaniu zwyczajnym. Zatem brak jest podstaw, by
ograniczać stosowanie art. 479 § 1 kpk jedynie do doręczeń bezpośrednich – tak jak to sugeruje obrońca. (zobacz
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2007r. I Kzp 234/07 OSNKW 2007/11/77)
Mając na uwadze powyższe postępowanie Sądu Rejonowego na rozprawie w dniu 24 października 2014r. było
prawidłowe. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się ani wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej w tym przedmiocie
ani też naruszenia art. 6 kpk.
Analiza dowodów nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń sądu odwoławczego i jest oceną pełną, przekonującą, zgodną
z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, spełnia wszelkie kryteria o jakich mowa w treści art. 7 k.p.k. Sąd
Rejonowy nie dopuścił się też naruszenia art. 410 kpk. gdyż prawidłowo przeprowadził dowody, a wyrok wydał
w oparciu o cały materiał dowodowy ujawniony na rozprawie, który prawidłowo ocenił nie pomijając żadnego z
dowodów. Zeznania wszystkich świadków zostały ocenione, tak samo jak dowody z dokumentów. Dotyczyło to
zarówno dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego jak i na jego niekorzyść. Nie można w żadnym wypadku
mówić ( a autor apelacji precyzyjnie tego nie wykazał), by Sąd Rejonowy oparł swój wyrok tylko na części ujawnionego
materiału dowodowego. Należy przecież zauważyć że oskarżony przyznał się do winy. Kwestia zaś określenia
przedmiotów jakie oskarżeni skradli wynika wprost z materiału dowodowego mianowicie zeznań pokrzywdzonego
M. M. (2), protokołów oględzin, protokołów przyjęcia ustnych zawiadomień o przestępstwie. Oskarżony na etapie
postępowania przygotowawczego i sądowego nie kwestionował tego ustalenia. Natomiast apelacja nie wykazuje, w
którym miejscu Sad Rejonowy ustalając stan faktyczny popełnił błąd logiczny przypisując oskarżonemu T. kradzież
właśnie tych przedmiotów, które zostały określone w zarzutach aktu oskarżenia. Oskarżony nie zaprezentował żadnej
linii obrony w tym zakresie, nie próbował wykazać , że przedmiotów było mniej lub by były innej wartości. Stąd
też słusznie Sąd Rejonowy w całości dał wiarę konsekwentnym zeznaniom pokrzywdzonego i pozostałych świadków
określających jakie przedmioty zostały skradzione i jaka była ich wartość.
W świetle prawidłowo ocenionych dowodów nie może być zatem mowy o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę niniejszego wyroku. Zarzut ten stanowi wyłącznie niczym nieuzasadnioną
polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy i sprowadza się do samego tylko podważania
ustaleń Sądu wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, jak też przeciwstawienia tymże ustaleniom odmiennego poglądu
opartego na własnej ocenie materiału dowodowego, który legł u podstaw ustaleń faktycznych. Sama tylko możliwość
przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio
dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności
zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd, ale i
wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd” (vide : wyrok S.A. w
Krakowie z 8.06.2004r. II A Ka 112/04 KZS 2004/7-8/60 ). Tych zaś w przypadku Sądu Rejonowego trudno się
doszukać.
Nie można też mówić o nadmiernej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia
wolności. Przestępstwo z art. 279 § 1 kk jest zagrożone karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Oskarżony
dopuścił się dwóch takich przestępstw i jednego usiłowania. Wymierzenie więc oskarżonemu na podstawie art. 91 § 1
kk kary w rozmiarze 1 roku i 6 miesięcy stanowi karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd Rejonowy słusznie
wskazał na brak jakichkolwiek przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia
wolności. Prawidłowo uznał Sąd I instancji, że skuteczne oddziaływanie na oskarżonego może nastąpić tylko w
zakładzie karnym. Zważyć bowiem należy, że oskarżony był już w przeszłości dwukrotnie karany, w tym także za
przestępstwo przeciwko mieniu. Mimo iż poprzednio Sądy dawały szansę oskarżonemu na poprawę jego zachowania i
warunkowo zawieszały mu orzekane kary pozbawienia wolności, oskarżony dopuścił się kolejnych trzech przestępstw
i to w sposób nieustępliwy dokonując włamań wciąż do tego samego obiektu, namawiając nadto do tego procederu
inne osoby. Nie dość tego, czynów objętych niniejszym postępowaniem dopuścił się w okresie próby. Duże natężenie
złej woli, determinacja oskarżonego, działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, świadczy bez wątpienia
o tym, że wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowego zawieszeniem jej wykonania nie wpłynie na oskarżonego
wychowawczo i nie zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. W tym miejscu podkreślić należy, że o wymiarze kary
nie decydują tylko okoliczności popełnienia czynu, jego strona przedmiotowa, ale także okoliczności odnoszące się
do osoby sprawcy. Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych powodów, aby podzielić wniosek obrońcy o warunkowe
zawieszenie wymierzonej kary. W sprawie brak jest bowiem jakichkolwiek miarodajnych powodów, dla których M.
T. (1) zasługiwałby na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Sąd II instancji w pełni
podziela zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy argumentację w tej materii.
Z tych też względów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, nie znajdując żadnych podstaw do uwzględnienia
zarzutów apelacji.
O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636 § 1 k.p.k. obciążając nimi oskarżonego jako że
wniesiony w jego imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony.
SSO Jacek Myśliwiec
SSO Olga Nocoń SSR (del) Katarzyna Gozdawa-Grajewska