Wybrane tańce pochodzące z Unii Europejskiej

Wybrane tańce
pochodzące
z
Unii Europejskiej
Wykonała:
Karolina Krok
Oberek
Polski taniec ludowy od końca XVII w. Nazwa “oberek”
pochodzi od ruchu obrotowego, wirowego w tańcu.
Charakterystyka muzyczna:
Ogólny charakter muzyki – muzyka żywa, płynna (kolistość linii
melodycznej), rytmicznie częstotliwa
Tryb – przeważnie majorowy, rzadko minorowy
Takt – przeważnie ,3/8 niekiedy3/4
Tempo – szybkie (oberek towarzyski) lub bardzo szybkie
(oberek widowiskowy )
Charakterystyka ruchowa:
Przeważają wirowe formy ruchu
Ruch szybki, lekki, “zwiewny”, dynamiczny w momentach
przytupywania, pełen rozmachu w momentach przyklęków
Walc angielski
Walc angielski powstał na początku XX w. z połączenia szybkiego,
wirowego walca wiedeńskiego i powolnego amerykańskiego tańca
zwanego bostonem. Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się
słynnej „angielskiej flegmie” i niechęci do szybkich tańców, a także
modzie lansowanej przez młodych tancerzy, którzy zapoczątkowali styl
tańca
upodobniony
do
chodu.
Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co
pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku
przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Sędziowie oceniając wykonanie
tańca szukają wahadłowego (tzw. swingowego) ruchu z różnymi
wariantami unoszeń i opadań w czasie trwania każdego taktu.
Chociaż kroki są dość proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości.
Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii.
W walcu angielskim bardzo ważny jest trzymanie partnerów, przez
cały czas tańca nie powinno się zmieniać. Podobnie sylwetki tancerzy
powinny być niezmienne i
tworzyć piękne długie linie.
Walc angielski musi być tańczony w tzw.: kontakcie, czyli ciała
tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki. Chociaż jest to
taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej
kondycji i mocno obciąża stopy.
Walc wiedeński
Początki walca sięgają co najmniej XIV w. i pewne jest, że taniec ten
nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował przez wieki. Walc
wiedeński
wywodzi
się
prawdopodobnie
z
ludowych
tańców
południowych
Niemiec
i
Austrii.
Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu
Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze
wiedeńskim damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że
mężczyźni
na
oczach
wszystkich
obejmowali
kobiety.
Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi konsekwencjami dla
zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano się
nawet na wypadki śmiertelne! Ostatecznie jednak ten piękny i
romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest
najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym.
Walc wiedeński jest szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i
nazywany jest tańcem wirowym, bo jego główna cechą jest rotacyjny
ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Ruch ten powinien być mocny, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja
unoszeń
i
opadań
musi
być
delikatna.
Podobnie jak w walcu angielskim sylwetki tancerzy muszą być
niezmienne i stykać się od kolan aż po mostek partnerki.
Ciekawostka jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót
w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl.
Polonez
Polski taniec w tempie umiarkowanym, o metrum 3\ 4. Pierwowzorem
poloneza
był
siedemnastowieczny
taniec
pieszy
( chmielowy) pochodzenia wiejskiego, który w następnym stuleciu przyjął
nazwę " taniec polski" i stał się tańcem dworów szlacheckich. Nazwę polonez
uzyskał
w
końcu
XVIII
w.
Charakterystyczny dla poloneza jest rytm oraz rytm pojawiający się w
zakończeniach części tańca. Pierwszym kompozytorem poloneza był M. K.
Ogiński, który wprowadził formę poloneza z częścią środkową
o nazwie trio. Twórcą najwybitniejszych stylizacji poloneza w muzyce był
Fryderyk Chopin. Wczesne jego polonezy mają formę 3- częściową
z triem, późniejsze są poematami fortepianowymi o rozbudowanej formie
(
PolonezFantazja
Asdur").
W 2 połowie XIX w. polonez włączył do swych oper Stanisław
Moniuszko, komponowali je teŜ H. Wieniawski ( polonezy na skrzypce
i fortepian), F. Liszt ( polonezy na fortepian), Z. Noskowski ( " Polonez elegijny
na orkiestrę").
Krakowiak
Krakowiak to żywy, polski taniec ludowy z okolic Krakowa,
zaliczany do polskich tańców narodowych, w metrum 2/4
i charakterystycznym, synkopowanym rytmie. Nazwa tańca pochodzi
z XVIII w. i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne lokalne
nazwy:
mijany,
dreptany,
ścigany,
skalmierzak
i
in.
Pod koniec XVIII w charakterystyczne synkopowane rytmy
krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej, a na początku XIX w.
taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej.
Polka
Czeski taniec ludowy, w rytmie 2/4, powstały około 1830 roku
zyskał ogromną popularność na całym świecie, szczególnie w Polsce i we
Włoszech. Nazwa pochodzi od czeskiego słowa "půlka", oznaczającego
"połowę". Najsłynniejsi twórcy polek to: Bedřich Smetana, Antonín
Dvořák, Stanisław Moniuszko, Piotr Czajkowski, Igor Strawiński,
Szostakiewicz.
Flamenco
Flamenco powstało z połączenia kultury hiszpańskiej, arabskiej,
żydowskiej
i
cygańskiej
(zauważalne
są
również
wpływy
latynoamerykańskie). Narodziło się jako sztuka uprawiana przez
Cyganów andaluzyjskich w gronie rodzinnym. W XX wieku obok
flamenco tradycyjnego powstało wiele różnych kierunków, które można
objąć jedną nazwą - współczesnego flamenco. Jednak bez względu na
kierunek, taniec flamenco posiada wspólne cechy: rozbudowany step,
wyrazista praca rąk tancerek oraz silnie ekspresyjny wyraz.
Taniec flamenco jest tańcem improwizowanym.
Bolero
Bolero jest stylizacją ludowego tańca hiszpańskiego o tej samej
nazwie. Grane jest w tempie dwa razy wolniejszym niż będąca dlań
pierwowzorem forma taneczna, ale mimo to narodowy charakter dzieła
jest uznawany przez Hiszpanów.