D - Sąd Apelacyjny w Warszawie

Sygn. akt II AKa 212/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 sierpnia 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SA Paweł Rysiński
Sędziowie: SA Maria Mrozik - Sztykiel /spr/
SO(del) Hubert Gąsior
Protokolant: sekr.sąd. Łukasz Jachowicz
przy udziale prokuratora Jacka Pergałowskiego i oskarżyciela posiłkowego S. R.
po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r.
sprawy przeciwko J. R. urodz. (...) w G. córkiL. i B.
oskarżonej o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 7 listopada 2014 r. sygn. akt XVIII K 279/11
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonej J. R. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w Warszawie.
Sygn. akt II AKa 212/15
UZASADNIENIE
J. R. zosta#a oskar#ona o to, #e:
w dniu 7 lutego 2010 r. w K. (...)zabrała w celu przywłaszczenia mienie Fundacji (...) z siedzibą w W. ul. (...) w postaci
obrazów olejnych na płótnie autorstwa H. E. „(...)” o wartości 40.000 zł, Z. M. „(...)” o wartości 120.000 zł, Z. L. (...) o
wartości 40.000 zł, mienie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „R. (...)” w W. ul. (...) w postaci obrazu olejnego
na płótnie autorstwa S. W. (1) „(...)” o wartości 40.000 zł, telefonu komórkowego m-ki S. nr (...) o wartości 50 zł,
komputera I. (...) S. P. (...) wraz z modułem internetowym m-ki S. o wartości 500 zł oraz obraz olejny - papier na płótnie
autorstwa E. Z. (...) o wartości 450.000 zł. na szkodę J. G., obraz olejny na płótnie autorstwa S. W. (2) „(...)” o wartości
220.000 zł, obraz olejny na płótnie autorstwa P. M. (...) o wartości 30.000 zł, obraz olejny na płótnie autorstwa H.
B. (...) o wartości 60.000 zł, pościel o wartości 50 zł na szkodę S. R., wszystko o łącznej wartości 1.000.600 zł, przy
czym czynu tego dopuściła się w stosunku do mienia znacznej wartości,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 7 listopada 2014 r. sygn. XVIII K 279/11:
uznał oskarżoną J. R. winną tego, że w dniu 7 lutego 2010 r. wK. (...) zabrała w celu przywłaszczenia mienie Fundacji
(...) z siedzibą w W. ul. (...) w postaci obrazów olejnych na płótnie autorstwa H. E. „(...)” o wartości 40.000 zł, Z. M.
„(...)” o wartości 120.000 zł, Z. L. (...) o wartości 40.000 zł, mienie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „R. (...)” w
W. ul. (...) w postaci obrazu olejnego na płótnie autorstwa S. W. (1) „(...)” o wartości 40.000 zł, telefonu komórkowego
m-ki S. nr (...) o wartości 50 zł, komputera I. (...) S. P. (...) oraz obraz olejny - papier na płótnie autorstwa E. Z. (...)
o wartości 450.000 zł. na szkodę J. G., obraz olejny na płótnie autorstwa S. W. (2) „(...)” o wartości 220.000 zł, obraz
olejny na płótnie autorstwa P. M. (...) o wartości 30.000 zł, obraz olejny na płótnie autorstwa H. B. (...) o wartości
60.000 zł, pościel o wartości 50 zł na szkodę S. R., wszystko o łącznej wartości 1.000.100 zł, przy czym czynu tego
dopuściła się w stosunku do mienia znacznej wartości tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. i wymierzył
J. R. karę roku pozbawienia wolności;
na podstawie art.69§ l k.k. i art.70 § l pkt. l k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesił na okres
próby lat trzech;
na mocy art. 33§ l,2 i 3 k.k. wymierzył karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda;
na mocy art.230§2 k.p.k. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k-435) pod poz.(...) obraz
olejny na płótnie H. E. „(...)” wraz z ramą opisaną pod poz.(...), pod
poz.(...)obraz olejny na płótnie Z. M. „(...)”, pod poz. (...) obraz olejny na płótnie Z. L. „(...)” zwrócił właścicielowi
Fundacji (...);
dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/10 pod poz.7 obraz S. W. (1) ,,G. dziewczynki” pastel
na papierze, pod poz.9 telefon komórkowy marki S. nr (...) zwrócił właścicielowi Spółce z o.o. (...) – 1”;
dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz.(...) obraz olejny, papier na płótnie E. Z.
„(...)” wraz z ramą opisaną pod poz.(...) zwrócił właścicielowi J. G.;
dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz.(...) obraz olejny na płótnie S. W. (2) „(...)”
wraz z ramą opisaną pod poz.(...), pod poz.(...) obraz olejny na płótnie H. B. (...) i ramę opisaną pod poz.(...), zwrócił
właścicielowi S. R.;
dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych (...) pod poz.(...) telefon komórkowy N. (...) nr (...), pod
poz. (...)karta Sim nr (...) zwrócił J.
L. - R.;
na mocy art. 46 § l k.k. zasądził od J. R. na rzecz pokrzywdzonego S. R. kwotę 29.500 (dwadzieścia tysięcy pięćset)
złotych tytułem naprawienia szkody;
zasądził od J. R. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 280 złotych oraz koszty postępowania w sprawie.
A. tego wyroku wniosła obrońca oskarżonej zarzucając:
a) obrazę przepisu postępowania, tj. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez nie odniesienie się w uzasadnieniu do wszystkich
przeprowadzonych w sprawie dowodów, pomijając w szczególności dokumenty przedłożone przez oskarżoną, z
których wynikał jej tytuł prawny do ruchomości, których przywłaszczenie jej zarzucono, pomijając w całości
wyjaśnienia oskarżonej zawarte w 7 protokołach, pomijając zeznania niektórych świadków w całości, a niektórych
w zasadniczej części oraz nie wskazanie, jakie fakty sąd uznał za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się
dowodach i przede wszystkim - dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych do tych, które - zdaniem sądu - potwierdzać
miały zasadność zarzutu aktu oskarżenia;
b) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 9 § 1 i 2 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art.
6 k.p.k., poprzez:
• oddalenie w dniu 10 maja 2013 roku (t. XIV, k.2875) oraz ponownie w dniu 26 września 2014 roku (t. XX, k. 3908,
str. 12 protokołu rozprawy z dnia 26 września 2014 roku) wniosku dowodowego oskarżonej z dnia 12 grudnia
2012 roku o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy 2 Ds. 1391/10 Prokuratury Rejonowej Warszawa ŚródmieściePółnoc w Warszawie
(t. XIII, k.2515), ponowionego przez nią w dniu 05 maja 2014 roku - na okoliczność, iż oskarżona nie popełniła
czynu z art. 270 § 1 k.k. w stosunku do dokumentów odciążających, co przypisano jej w uzasadnieniu wyroku;
• oddalenie w dniu 26 września 2014 roku (t. XX, k. 3908, str.l2 protokołu rozprawy z dnia 26 września 2014 roku)
wniosku dowodowego oskarżonej z dnia 20 marca 2014 roku (str. 30 protokołu rozprawy z dnia 20 marca 2014
roku, k.3457, t. XVII) oraz dnia 05 maja 2014 r o przesłuchanie w charakterze świadka A. W., zastępcy prokuratora
rejonowego w Piasecznie - na okoliczność istotnych rozbieżności pomiędzy treścią urzędowego pisma A. W. z dnia
13 października 2010 roku a materiałem znajdującym się w aktach niniejszej sprawy;
• oddalenie w dniu 10 maja 2013 roku (str. 6 protokołu rozprawy z dnia 10 maja 2013 roku, k.2875, t. XIV) wniosku
dowodowego oskarżonej z dnia 29 grudnia 2012 roku o przesłuchanie w charakterze świadka T. W., policjanta
z jednostki nadrzędnej nad KPP w P. - na okoliczność relacji świadka z pokrzywdzonym S. R. i sfingowania
inkryminowanego zdarzenia;
• oddalenie w dniu 27 lutego 2014 roku (str. 27 protokołu rozprawy, k.3395, t. XVII) wniosku oskarżonej z dnia
03 lutego 2014 roku (str. 17 protokołu rozprawy, k.3325) o zapoznanie z niejawną dokumentacją, o której
zeznawał świadek J. C. - na okoliczność zweryfikowania zeznań świadka T. S. (1) dotyczących nakłonienia go przez
funkcjonariusza policji do złożenia 2 obrazów w skrytce bagażowej, wyłudzenia od świadka T. S. (1) a pieniędzy za
przekazanie mu 5 obrazów, jak również na okoliczność wyjęcia 5 obrazów z ram, sfingowania inkryminowanego
zdarzenia przez S. R.;
• oddalenie w dniu 20 marca 2014 roku wniosku oskarżonej o przeprowadzenie dowodu z pisma B. L. z dnia 27 maja
2009 roku (t. VIII, k.l501) w przedmiocie umieszczenia m.in. 7 obrazów objętych postępowaniem w muzeum;
• zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania w charakterze świadka sierż. K. M., który jako pierwszy
rozmawiał w dniu 07 lutego 2010 roku ze świadkami: L. H., T. H., J. R., S. R., po telefonicznym zawiadomieniu
policji o przestępstwie - na okoliczność istotnych rozbieżności pomiędzy pierwszymi informacjami podanymi
sierż. M. przez wskazanych świadków a treścią ich zeznań złożonych w postępowaniu;
• zaniechanie podjęcia działań, zmierzających do ustalenia, gdzie znajduje się sporządzony przez policję protokół
oględzin telefonu N., odebranego oskarżonej w dniu jej zatrzymania, pomimo wielokrotnie ponawianych
wniosków w tym zakresie i wskazywania na istotność treści utrwalonych w tym telefonie dla rozstrzygnięcia
sprawy;
• zaniechanie przeprowadzenia dowodu z najbardziej reprezentatywnych dla pokrzywdzonej fundacji
dokumentów, tj. z jej sprawozdań z działalności za rok 2004 i 2006 - na okoliczność zweryfikowania zeznań
pokrzywdzonego S. R. oraz pokrzywdzonego J. G., których tezy zakwestionowała oskarżona
które to naruszenie miało niewątpliwy wpływ na treść rozstrzygnięcia, albowiem doprowadziło do uznania sprawstwa
oskarżonej w zakresie zarzucanego jej czynu.
c) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez
ocenę materiału dowodowego niezgodną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki,
eksponującą - wbrew zasadzie obiektywizmu - znaczenie dowodów niekorzystnych dla oskarżonej przy jednoczesnym
odmówieniu wiarygodności dowodom przeciwnym również bez jakiegokolwiek i należytego uzasadnienia takiego
stanu rzeczy bądź wyeliminowaniu dowodów korzystnych dla oskarżonej z podstawy orzekania z jednoczesnym
obszernym przytaczaniem okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a odwracających uwagę od
kluczowych dla postępowania zagadnień, mającej swój wyraz w: wybiórczej i błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonej
oraz całkowitym pominięciu przedłożonych przez nią dokumentów, z których wynikały jej prawa do ruchomości,
objętych zarzutem; całkowitym pominięciu zeznań świadka J. P. (1) oraz wybiórczej i błędnej ocenie zeznań świadków
(sprowadzającej się de facto do przepisania do uzasadnienia fragmentów ich zeznań pod założoną tezę o winie
oskarżonej z pominięciem tej części zeznań, z których wynikały okoliczności korzystne dla oskarżonej): S. R., L. i T. H.,
J. G., P. M., L. E., K. C., I. B. (1), J. P. (2), K. L., A. G. (1), A. M., T. S. (1), L. Ż., H. S., B. P., A. B., A. P., W. P., K. S., J. C.;
d) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42
§ 3 k.p.k., poprzez nierozpoznanie wniosku oskarżonej z dnia 26 czerwca 2013 roku (zakwalifikowanego przez sam sąd
meriti jako wniosek o wyłączenie sędziego) oraz poprzez niepowstrzymanie się przez sędziego od orzekania w sprawie
do chwili rozpoznania wniosku (nierozpoznanego nota bene do dnia dzisiejszego), które to uchybienie miało wpływ
na treść rozstrzygnięcia, gdyż obowiązkiem sądu (Przewodniczącego) było natychmiastowe zarządzenie przerwy do
czasu rozpoznania wniosku z dnia 26 czerwca 2013 roku i powstrzymanie się od prowadzenia czynności, co jednak
nie nastąpiło i sprawa była kontynuowana aż do wydania wyroku;
e) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 k.p.k. i art. 393 §1 k.p.k. w zw. z art. 207 k.p.k., poprzez
przeprowadzenie dowodu z protokołu oględzin obrazów (t. VII, k. 1345 i nast.), którą to czynność (nota bene w ramach
postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Pruszkowie w zupełnie innej sprawie
o sygn. 5 Ds. 79/10) prowadziła, zamiast organu procesowego, biegła I. B. (2) w dniu 01 marca 2011 roku, podczas
gdy oględziny te winny zostać przeprowadzone przez organ procesowy, a postanowienie w przedmiocie powołania
tej osoby w charakterze biegłej w niniejszym procesie zostało wydane dopiero w dniu 19 kwietnia 2011 roku, które
to uchybienie - z uwagi na to fakt, że oględziny obrazu miały wpływ m.in. na ustalenie ich wartości, od czego z kolei
zależało uznanie sprawstwa oskarżonej i prawidłowa kwalifikacja czynu (stwierdzenie czy nastąpił zbieg z art. 294 §
1 k.p.k.) - miało wpływ na treść rozstrzygnięcia,
f) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 k.p.k. i 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 150 § 1 k.p.k., art. 121 k.p.k.,
poprzez przeprowadzenie dowodów z protokołów, na których brak jest podpisów wszystkich uczestników czynności:
tj. protokołu zatrzymania obrazów z dnia 12 lutego 2010 roku (k. 120-122), który nie został podpisany przez dwóch
z trzech policjantów mających brać udział w czynności; protokołu oględzin obrazów z dnia 11 lutego 2010 roku (k.
115), który nie został podpisany przez jednego z pięciu policjantów mających brać udział w czynności; protokołu
oględzin obrazów z dnia 12 lutego 2010 roku (k. 128-129), który nie został podpisany przez jednego z trzech policjantów
mających brać udział w czynności, które to uchybienie - z uwagi na to fakt, że oględziny obrazów miały wpływ m.in.
na ustalenie ich wartości, od czego z kolei zależało uznanie sprawstwa oskarżonej i prawidłowa kwalifikacja czynu
(stwierdzenie czy nastąpił zbieg z art. 294 § 1 k.p.k.) - miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;
g) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez zaniechanie
podjęcia czynności, zmierzających do ustalenia wartości: obrazu olejnego na płótnie autorstwa P. M. (...), telefonu
komórkowego m-ki S. nr (...), komputera I. (...) S. P.(...) wraz z modułem oraz pościeli, które to uchybienie
miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, skoro od ustalenia tych wartości zależało uznanie, czy oskarżona zrealizowała
znamiona zarzucanego czynu zabronionego oraz czy nastąpił zbieg z art. 294 § 1 k.p.k.;
h) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k., art. 196 § 3 k.p.k., art. 201 k.p.k., poprzez
przeprowadzenie dowodu zarówno z pisemnej, jak i ustnej opinii biegłej z zakresu historii sztuki I. B. (2), pomimo,
że pojawiły się powody osłabiające zaufanie zarówno do wiedzy, jak i bezstronności tej biegłej, co skutkować powinno
powołaniem innego biegłego, które to uchybienie - jeżeli zważy się, że w oparciu o powyższe opinie ustalono wartość
obrazów, skutkującą przyjęciem kwalifikacji z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. - miało wpływ na treść
rozstrzygnięcia;
i) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k., poprzez błędne, globalne ustalenie
w wyroku wartości ruchomości, które miały zostać przywłaszczone i ustaleniu tej wartości na 1.000.100 złotych,
pomimo, że nie zarzucono oskarżonej działania w warunkach art. 12 k.k., a ruchomości objęte zarzutem nie stanowiły
zbioru rzeczy, ani nie stanowiły całości gospodarczej, co oznacza, że - przyjmując hipotetycznie dla celów niniejszego
zarzutu, że oskarżona zarzucany jej czyn popełniła - każda z ruchomości powinna stanowić przedmiot odrębnego czynu
i zachowanie w stosunku do każdej z tych ruchomości powinno być traktowane jako odrębny czyn i jako takie podlegać
odrębnej ocenie z punktu widzenia jego subsumpcji pod konkretny przepis kodeksu karnego pod kątem wyczerpania
znamion tego przepisu;
j) obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k., poprzez orzeczenie o obowiązku naprawienia
szkody, pomimo nieustalenia istnienia ani rzeczywistej wysokości szkody, poprzez orzeczenie o tym obowiązku
w sposób wykraczający ponad złożony przez pokrzywdzonego wniosek w tym zakresie i uznanie, że obejmuje on
„zadośćuczynienie”, podczas gdy wniosek dotyczył szkody majątkowej oraz w sposób, który uniemożliwia (wobec
rozbieżności pomiędzy kwotą ujętą „liczbowo”, a kwotą ujętą „słownie”) sprecyzowanie rzeczywistej wysokości tego
obowiązku;
k) obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 33 § 1, 2 i 3 k.k., poprzez wymierzenie oskarżonej grzywny obok
kary pozbawienia wolności, pomimo nie ustalenia, jaka jest sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonej oraz wysokość
osiąganych przez nią dochodów, które przemawiałaby za zasadnością wymierzonej kary grzywny oraz poprzez
niezaliczenie na poczet tej grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia oskarżonej wolności w niniejszej sprawie w
dniach: 09-12 lutego 2010 roku;
l) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., poprzez zaniechanie w gromadzeniu materiału
dowodowego w zakresie sytuacji rodzinnej, majątkowej oraz dochodów oskarżonej, które to naruszenie - z uwagi
na treść 624 § 1 k.p.k. - miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, albowiem czyni rozstrzygnięcie w zakresie kosztów
postępowania błędne i co najmniej przedwczesne.
Podnosząc powyższe zarzuty, apelacja wnosi o:
a) zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu,
ewentualnie
b) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i w całości przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd
Okręgowy w Warszawie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja zasługuje na uwzględnienie.
Należy uznać, że spośród wielu niezasadnych zarzutów apelacji, niewątpliwie trzeba podzielić zarzut naruszenia przez
Sąd Okręgowy przepisu art. 410 kpk, co mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tym samym musi prowadzić
do uchylenia tegoż wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W sprawie bezspornym jest, że J. R. i S. R. przed zawarciem małżeństwa zawarli umowę w formie aktu notarialnego
wyłączającą wspólność majątkową (k 145). Również bezspornym jest, bowiem wynika to przede wszystkim z wyjaśnień
oskarżonej J. R. i zeznań oskarżyciela posiłkowego S. R., iż oskarżona z domu położonego w K., w którym na stałe
zamieszkiwał oskarżyciel posiłkowy zabrała 7 obrazów:
1. „(...)” autorstwa H. E., 2.(...) autorstwa Z. M., 3.(...)autorstwa Z. L.; 4.(...) pastel na papierze (nie obraz olejny jak
w wyroku) autorstwa S. W. (1), 5. (...) autorstwa E. Z., 6. (...) autorstwa S. W. (2), 7. (...) („(...)” „(...)”) autorstwa
H. B.. Obrazy te oskarżona poprzez inne ustalone osoby zwróciła i stanowią one dowody rzeczowe w sprawie.
Istotą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w aspekcie zarzutu aktu oskarżenia (skoro strony sporu nie ustaliły tego w toku
procesu cywilnego) było dokonanie ustaleń czyją własność stanowiły w/w obrazy, czy tak jak wynika z aktu oskarżenia
i zeznań oskarżyciela posiłkowego obrazy nr 1-3 stanowiły własność Fundacji (...), nr 4 własność Spółki z o.o. „(...)”,
nr 5 własność J. G., nr 6 i 7 własność S. R., czy też jak wyjaśniła oskarżona obrazy nr 1-3 stanowiły własność Spółki
z o.o. (...), nr 4 – własność tej Spółki (k 68), własność oskarżonej (k 645), nr 5-7 – własność oskarżonej. Konieczność
dokonania ustalenia w zakresie praw do w/w obrazów akcentował Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku, jednak z procesowego obowiązku w tym względzie nie wywiązał się.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż za podstawę rozstrzygnięcia Sąd I instancji przyjął dowody nabycia w/
w obrazów przez S. R., co w sprawie –za wyjątkiem zastrzeżeń apelacji co do własności J. G. odnośnie obrazu pt. (...) –
nie jest kwestionowane. Sąd ten również uznał, iż oskarżona nie przedstawiła żadnych dowodów, z których by wynikało
przysługujące jej prawo własności do obrazów (str.15). W tym ostatnim zakresie należy w pełni podzielić stanowisko
apelacji, iż uszło uwagi Sądu I instancji, iż oskarżona złożyła w toku postępowania dowody mające świadczyć o
przysługującym jej prawie własności do w/w 7 obrazów. Złożone przez oskarżoną dowody to xero kopii „ugody”
pozasądowej bez wpisanej daty zawartej według jej wyjaśnień pomiędzy nią a S. R. w czasie toczącego się postępowania
o alimenty przed Sądem Rejonowym w Piasecznie sygn. II RC 382/08, na mocy której miała stać się właścicielką
obrazów nr 4-7 oraz pokwitowała odbiór należących do Spółki (...) obrazów nr 1- 3 (k 645), xero faktury (k 180-181)
dotyczące nabycia tych trzech obrazów przez Spółkę (...) od Spółki (...), a nadto xero oświadczenia A. G. (2) o
anulowaniu transakcji dotyczącej tych obrazów między Spółką (...) a Fundacją (...), umowa zastawu w związku z
uprzednią umową pożyczki (k 656, 657). Dokumenty złożył też oskarżyciel posiłkowy (np. k 155 i nast. 298, ugoda z
dnia 8.08.2008 r. złożona w/w Sądzie Rejonowym), z których wynikać ma inny stan prawny tychże ruchomości. Na
powyższe okoliczności wyjaśnienia składała oskarżona, zeznawał S. R., a także świadkowie J. G., A. B., A. P. i W. P.,
pracownicy Sądu Rejonowego oraz mediator, lecz treść ich depozycji pozostała poza procesowym zainteresowaniem
Sądu Okręgowego. Nie można uznać, aby przedstawienie w uzasadnieniu wyroku streszczenia dowodów osobowych,
w tym ze sobą sprzecznych, spełniało wymogi analizy i oceny całokształtu ujawnionych w sprawie dowodów i aby ten
sposób procedowania mógł doprowadzić do dokonania ustaleń faktycznych spełniających wymogi jednej z naczelnych
zasad procesowych wyrażonej w art. 2 § 2 kpk.
Dysponując dowodami na powyżej wskazane okoliczności Sąd Okręgowy winien na nich skoncentrować swoją
uwagę, tym bardziej że nie zachodziła potrzeba rozbudowywania ponad miarę postępowania dowodnego w zakresie
różnych wątków, szczególnie podnoszonych przez oskarżoną, skoro nie mają one znaczenia dla przedmiotowego
rozstrzygnięcia. Obowiązkiem Sądu I instancji było wnikliwe przeprowadzenie (a nie jak dotychczas powierzchowne,
np. przesłuchanie świadka A. B., czy mediatorki) istotnych dowodów, wyjaśnienie sprzeczności i rozbieżności,
szczególnie jeśli chodzi o składane dokumenty, co do których strony powinny złożyć oryginały, skoro stanowić miały
dokumentację księgową prowadzonych przez nich firm i Fundacji. Te dowody powinny też podlegać wszechstronnej
analizie oraz ocenie i to nie tylko w zakresie ich treści, ale w korelacji z pozostałymi dowodami, ich chronologią,
z uwzględnieniem ich konsekwencji, spójności i wzajemnych relacji, a także celu dokumentowanych transakcji
rzeczywistych czy pozorowanych. Sąd nie powinien się uchylić również od analizy akt sprawy II RC 382/08 Sądu
Rejonowego w Piasecznie, jak też akt postępowania przygotowawczego, o których mowa we wniosku dowodowym, a
które miały dotyczyć podejrzenia o fałszowanie dokumentów.
Powyżej wskazane czynności procesowe nie zostały dokonane, tym bardziej, że jak już wskazano zdecydowana
większość istotnych dla rozstrzygnięcia dowodów nie została przez Sąd Okręgowy w ogóle rozważona. Dlatego nie
można uznać, aby ustalenia Sądu Okręgowego stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku zostały dokonane na
podstawie całokształtu ujawnionych w sprawie istotnych okoliczności, tym samym doszło do rażącego uchybienia
przepisom prawa procesowego, w tym szczególnie art. 410 kpk.
Jeżeli chodzi o objęty aktem oskarżenia obraz autorstwa P. M. pt. K. ( (...), obraz żółty) to i w tym zakresie istnieją dwie
wersje zdarzenia. Według oskarżyciela posiłkowego ten obraz, wraz z w/w siedmioma obrazami zabrała oskarżona,
czemu ona zaprzecza. Obraz nie został zwrócony. Obraz ten wraz z drugim obrazem, jak wynika z zeznań S. R., a
nie wykluczone, że również z zeznań zatrudnionych przez niego obywateli Ukrainy, został wcześniej zapakowany do
sprzedaży. Nie można pominąć ustaleń czy ten drugi przeznaczony do sprzedaży obraz został w mieszkaniu skoro
przeznaczony był dla tego samego klienta, kiedy L. H. po raz pierwszy zauważyła jego brak, ile obrazów oskarżona
przekazała na przechowanie T. S. (2) i M. J.. Brak jest również uzasadnienia dla przyjętej wartości tego obrazu, mimo
rażących sprzeczności między zeznaniami S. R., P. M., ogólnymi informacjami internetowymi, a opinią biegłej. Nie
można też, choćby pośrednio odczytać, co zadecydowało o uznaniu winy oskarżonej, jak też – co dodatkowo podnosi
apelacja – jego wartości. Ten sam zasadny zarzut skierowany jest do orzeczenia na podstawie art. 46 kk, które nie
zostało umotywowane, a pozostaje w sprzeczności z wnioskiem S. R. (k 1935).
Należy przyznać rację apelującej, iż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby zebrane dowody były
rozważane w powyższym aspekcie jak też które z nich dowody i dlaczego zdecydowały o ustaleniach w zakresie
kradzieży przez oskarżoną laptopa, pościeli oraz telefonu m-ki S. użyczonego oskarżonej przez S. R.. Jeśli chodzi o
orzeczenie zawarte w wyroku odnośnie telefony m-ki N. to słusznie zauważa skarżąca, iż telefon ten w toku śledztwa
został wydany oskarżonej (k 584).
Reasumując – należy podzielić stanowisko apelacji, iż Sąd Okręgowy w zakresie powyżej wskazanym dopuścił
się uchybień procesowych, które mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, dlatego – nie przesądzając
treści przyszłego rozstrzygnięcia – wyrok podlegał uchyleniu, a sprawa przekazaniu temuż Sądowi do ponownego
rozpoznania.
W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd I instancji winien uwzględnić powyżej zaprezentowane rozważania, w
tym co do konieczności uwzględnienia całokształtu istotnych dowodów, które po wnikliwym ich przeprowadzeniu,
muszą podlegać w aspekcie zarzutu aktu oskarżenia wszechstronnej analizie i komplementarnej ocenie zgodnej z art.
7 kpk, a także winien uwzględnić treść art. 442 § 2 kpk.
Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 437 § 2 kpk
(w brzmieniu sprzed 1lipca br. – art. 36 ustawy zmieniającej kpk) orzekł jak w wyroku.