integracja europejska

INTEGRACJA EUROPEJSKA
ONI TWORZYLI ZJEDNOCZONĄ EUROPĘ
Jean
Monnet
(Francja)
Jeden z "Ojców Założycieli" zjednoczonej Europy.
Współautor koncepcji powołania Europejskiej
Wspólnoty Węgla i Stali. Pierwszy przewodniczący
jej organu wykonawczego - Wysokiej Władzy.
15 kwietnia 1950 roku Monnet spotkał się w swojej
posiadłości
Houjarry
z
najbliższymi
współpracownikami Etienne Hirschem oraz prof.
Paulem Reuterem. Wspólnie ułożyli projekt
oświadczenia rządu francuskiego, zapowiadającego oddanie "całej
francuskiej i niemieckiej produkcji węgla i stali pod międzynarodową
władzę, otwartą na udział innych krajów europejskich". Dwa tygodnie
później projekt przesłano szefowi francuskiej dyplomacji - Robertowi
Schumanowi.
8 kwietnia 1951 roku w sali zegarowej francuskiego Ministerstwa
Spraw Zagranicznych podpisano traktat powołujący Europejską
Wspólnotę Węgla i Stali. Był to największy sukces Monneta - powstała
oś zjednoczenia europejskiego. Monnet stanął na czele Wysokiej
Władzy - organu wykonawczego EWWiS. Później stworzył Komitet na
rzecz Stanów Zjednoczonych Europy: miał popularyzować ideę
zjednoczenia sześciu państw europejskich i prowadzić działania na
rzecz zjednoczenia Europy.
Robert
Schuman
(Francja)
Minister spraw zagranicznych Francji w latach
1948-52. Jedna z kluczowych postaci w historii
zjednoczonej Europy. Współtwórca idei
powołania Europejskiej Wspólnoty Węgla
i Stali. Opowiadał się za umocnieniem
współpracy
francusko-niemieckiej;
ostro
sprzeciwiał się powojennej izolacji Niemiec.
Uczestniczył w opracowaniu planu Europejskiej
Wspólnoty Węgla i Stali - projektu oddania pod wspólną władzę
francuskiego i niemieckiego węgla oraz stali. Przedstawił ten plan
francuskiej Radzie Ministrów, a następnie - 9 maja 1950 roku francuskiemu społeczeństwu. Realizacja pomysłu zależała od
zaakceptowania go przez państwa europejskie - potencjalnych
członków przyszłej Wspólnoty. O projekcie najwcześniej dowiedział
się Adenauer. Inne rządy na udzielenie odpowiedzi miały 24 godziny.
EWWiS miała prowadzić do utworzenia Stanów Zjednoczonych
Europy, połączenia ludzi poza wzajemnymi animozjami,
uprzedzeniami i uczuciem zemsty.
INTEGRACJA EUROPEJSKA
ONI TWORZYLI ZJEDNOCZONĄ EUROPĘ
Pierwszy kanclerz Niemiec po wojnie. Współtwórca idei zjednoczonej
Europy,
wielki
rzecznik
powojennego
pojednania Niemiec i Francji.
Był jednym ze współzałożycieli CDU
w brytyjskiej strefie okupacyjnej, a po
zwycięstwie
chadecji
w wyborach
parlamentarnych w 1949 roku został
pierwszym kanclerzem RFN. Miał wówczas 72
lata.
Konrad
Adenauer
(Niemcy)
Projekty integracji europejskiej Adenauer snuł już od roku 1919.
Proponował wówczas oddanie wojskowo-przemysłowego potencjału
państw niemieckich pod zarząd wspólnej Rady. Sądził, że gwarancją
pokoju w Europie jest pojednanie francusko-niemieckie.
Zjednoczona Europa - zdaniem Adenauera - stanowiła gwarancję
powstrzymania zwycięskich potęg przed nowym sojuszem, dając
szansę przyjęcia Niemiec do wolnego świata. Stąd udział Adenauera
w pracach nad powołaniem EWWiS i zawarcie Paktu Elizejskiego
z Francją. W 1963 roku Adenauer wycofał się z czynnego życia
politycznego.
Premier Wielkiej Brytanii w czasie drugiej wojny
światowej, jeden z liderów koalicji antyhitlerowskiej.
W czasie słynnego przemówienia w 1946 roku mówiąc
o powojennym podziale kontynentu jako pierwszy użył
terminu "Żelazna kurtyna". Wzywał do powołania
Stanów Zjednoczonych Europy.
Winston
Churchill
(Wielka
Brytania)
Po wybuchu II wojny światowej został ministrem
marynarki wojennej, a 10 maja 1940 roku stanął na czele
ponadpartyjnego rządu. Był współtwórcą koalicji Wielkiej Brytanii
z USA i ze Związkiem Radzieckim. Uczestniczył w konferencjach
Wielkiej Trójki w Teheranie, Jałcie i Poczdamie.
Pomimo sukcesów Churchilla na arenie międzynarodowej jego partia
przegrała powojenne wybory parlamentarne. Ponownie został
premierem pod koniec 1951 roku, ale w cztery lata później
zrezygnował z urzędu ze względów zdrowotnych. W 1953 roku
otrzymał literacką Nagrodę Nobla za liczne eseje historyczne, a przede
wszystkim za 12-tomowe pamiętniki.
INTEGRACJA EUROPEJSKA
ONI TWORZYLI ZJEDNOCZONĄ EUROPĘ
Charles
de Gaulle
(Francja)
Prezydent Francji w latach 1959-69. Francuski bohater
narodowy, zwolennik Europy ojczyzn i ograniczania roli
Stanów Zjednoczonych na kontynencie.
W zamyśle de Gaulle'a Europa miała być mediatorem
między Wschodem a Zachodem. Generał był
zwolennikiem Europy ojczyzn, Europy od Atlantyku po
Ural. Ostro sprzeciwiał się przystąpieniu Wielkiej
Brytanii do EWG i ingerencji Amerykanów w sprawy
europejskie. Brytyjczyków uważał za "amerykańskiego
konia trojańskiego". Wielokrotnie podkreślał wyspiarskie
położenie Wielkiej Brytanii i jej brak zainteresowania problemami Starego
Kontynentu. Zwolennik niezależności Francji, wycofał francuską armię ze
struktur wojskowych NATO.
Paul Henri
Spaak (Belgia)
Premier Belgii, przewodniczący Zgromadzenia
EWWiS,
Sekretarz
Generalny
NATO.
Współtwórca Europejskiej Wspólnoty Węgla
i Stali.
Starał się stworzyć nową Belgijską Partię
Socjalistyczną na wzór brytyjskiej Labour
Party.
W latach
czterdziestych
współuczestniczył w opracowaniu Unii Celnej
Beneluksu (weszła w życie w 1948 roku). Spaak doprowadził Belgię do
Paktu Północnoatlantyckiego. Uczestniczył w pierwszych próbach integracji
europejskiej i podpisania EWWiS. W latach 1952-54 był przewodniczącym
Zgromadzenia EWWiS. Później przewodniczył komitetowi, powołanemu
w Messynie do opracowania planu Europejskiego Wspólnego Rynku. Brał
udział w dyskusjach nad kształtem Traktatów Rzymskich. W 1957 roku
został sekretarzem generalnym NATO (siedziba mieściła się wówczas
w Paryżu). Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych popierał
Alcide
de Gasperi
(Włochy)
Premier Włoch w latach 1945-53, współautor
i realizator koncepcji intergracji europejskiej.
Współinicjator utworzenia w 1949 roku Rady
Europy i w 1951 Europejskiej Wspólnoty Węgla i
Stali.
De Gasperi, popierany przez Kościół i komunistów
i stał się liderem włoskiej sceny politycznej. Jego
rządy
były
rządami
centrystycznymi,
proeuropejskimi i proatlantyckimi. W 1947 roku zerwał stosunki
z komunistami. Lata rządów de Gasperiego nazywane są "erą de
Gasperiego".
INTEGRACJA EUROPEJSKA
ONI TWORZYLI ZJEDNOCZONĄ EUROPĘ
Premier Wielkiej Brytanii w latach 1979-90.
Zwolenniczka ograniczonej integracji europejskiej.
Dążyła głównie do rozwoju współpracy państw
Europy w dziedzinie handlu.
Margaret
Thatcher
(Wielka
Brytania)
Na czele Partii Konserwatywnej stanęła w 1975 roku.
Gdy w cztery lata później partia zdobyła zdecydowaną
większość miejsc w parlamencie, Margaret Thatcher
została szefem Rady Ministrów. Była pierwszą kobietą
- premierem w historii Wielkiej Brytanii. Rządziła przez trzy kadencje. Jej
program, oparty na zasadach liberalizmu, konserwatyzmu i monetaryzmu,
uzyskał odrębną nazwę - "thatcheryzm". Dzięki swej stanowczości na
przykład wobec strajkujących górników uzyskała przydomek Żelaznej
Damy.
Po wprowadzeniu reformy podatkowej w 1990 roku, zaczęła tracić
popularność. Krytykowana również w łonie własnej partii, w listopadzie
1990 roku ustąpiła ze stanowiska premiera. W 1992 roku otrzymała tytuł
szlachecki i miejsce w Izbie Lordów.
Prezydent Francji w latach 1981-95. Zwolennik
ścisłej intergacji europejskiej. Współtwórca wraz
z kanclerzem
Helmutem
Kohlem
jednego
z najbardziej skutecznych francusko-niemieckich
tandemów politycznych.
Francois
Mitterrand
(Francja)
Doprowadził do zjednoczenia lewicy i utworzenia
w 1971 roku nowej Partii Socjalistycznej. Przez
dziesięć lat był przywódcą socjalistów. W 1974 roku
ponownie ubiegał się o fotel prezydencki. Popierała go wówczas
Francuska Partia Komunistyczna. Mitterrand przegrał z Valerym
Giscardem d'Estaing.
W siedem lat później został prezydentem Francji. W ramach realizacji
haseł wyborczych nacjonalizował najważniejsze gałęzie przemysłu, kilka
prywatnych banków, poszerzył osłonę socjalną państwa, zajął się
decentralizacją administracji. W 1988 roku został prezydentem na drugą
kadencję. Z życia politycznego usunął się w roku 1995.
W polityce zagranicznej był rzecznikiem dalszej integracji wewnątrz
EWG oraz unii politycznej, gospodarczej i walutowej. Po rozpadzie bloku
komunistycznego wystąpił z koncepcją Konfederacji Europejskiej, której
trzonem miały być ściśle ze sobą zintegrowane państwa ówczesnej
Dwunastki.
INTEGRACJA EUROPEJSKA
ONI TWORZYLI ZJEDNOCZONĄ EUROPĘ
Kanclerz Niemiec w latach 1982-98. Uważny za
ojca zjednoczenia Niemiec w 1991 roku. Wraz
z prezydentem Francji, Francois Mitterandem
twórca jednego z najbardziej skutecznych
francusko-niemieckich tandemów politycznych
działających na rzecz integracji Europy.
Helmut
Kohl
(Niemcy)
Kanclerzem został 1 października 1982 roku.
Sprawował ten urząd 16 lat - najdłużej w historii
zachodnioniemieckich
szefów
rządów.
Był
kontynuatorem koncepcji politycznej Adenauera, głównie w kwestiach
integracji europejskiej. Opowiadał się za możliwie szybkim poszerzeniem
Unii o Polskę, Czechosłowację (później Czechy) i Węgry.
Jego największym sukcesem politycznym
do zjednoczenia Niemiec w 1991 roku.
było
doprowadzenie
W roku 1999 Kohlowi zarzucono niezgodne z prawem przyjmowanie
darowizn dla CDU we wschodnich landach Niemiec. Na przełomie lat
1999/2000 zarzuty rozszerzono, a Bundestag wezwał CDU do wpłacenia 41
milionów marek tytułem kary za nielegalne finansowanie partii w latach 90tych. W czerwcu 2000 Helmut Kohl został wezwany przed komisję śledczą
Bundestagu odmawiając podania nazwisk darczyńców, którzy przekazali
mu pieniądze na wsparcie chadeków.
Przewodniczący Komisji Europejskiej w latach 198595. Wzmocnił jej rolę i był jednym z twórców idei
ścisłej integracji Europy.
Jacques
Lucien
Delors
(Francja)
W 1973 roku wstąpił do Partii Socjalistycznej.
W latach 1979-1981 był członkiem Parlamentu
Europejskiego,
potem
ministrem
gospodarki
i finansów.
W 1987 roku, już po objęciu stanowiska Przewodniczącego Komisji
Europejskiej opracował tzw. pakiet Delorsa, ukazujący perspektywy
zjednoczenia Europy. Dwa lata później Delors przedstawił drugą wersję
projektu, a w niej koncepcję stworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej.
Jego wizja integracji kontynentu oparta była na tzw. "koncepcji kręgów
koncentrycznych". Według niej poszczególne kraje powinny dokonywać
integracji w stopniu najbardziej dla nich odpowiednim nie czekając na inne.
Dążył do nadania Wspólnocie wymiaru politycznego i socjalnego, a także
wspierał postulaty uboższych państw członkowskich o hojniejsze dotacje do
uboższych regionów Unii.