Wybrane akty prawne w oparciu, o które udzielana

Wybrane akty prawne
w oparciu, o które
udzielana jest pomoc rekonwersyjna
USTAWA
z 11 września 2003 r.
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
(Dz. U. z 2014 r., poz. 1414)
Art. 111.
Żołnierza zawodowego zwalnia się z zawodowej służby wojskowej wskutek:
1) zrzeczenia się obywatelstwa polskiego;
2) wybrania na posła, w tym do Parlamentu Europejskiego, senatora, na kierownicze
stanowisko państwowe obsadzane na podstawie wyboru oraz do organów wykonawczych
samorządu terytorialnego;
3) ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do służby;
4)
odmowy przyjęcia skierowania do wojskowej komisji lekarskiej lub
nieusprawiedliwionego niezgłoszenia się do tej komisji w określonym terminie i miejscu
albo niepoddania się badaniom, do których został zobowiązany przez komisję lekarską;
5) osiągnięcia wieku sześćdziesięciu lat, z zastrzeżeniem art. 111 b;
6) otrzymania niedostatecznej ogólnej oceny w opinii służbowej;
6 a) (uchylony);
6 b) (uchylony);
6 c) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego;
7) odmowy pełnienia służby na równorzędnym lub wyższym stanowisku służbowym;
8) upływu czasu określonego w kontrakcie, jeżeli nie nastąpi zawarcie kolejnego kontraktu;
9) upływu terminu wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej
dokonanego przez:
a) żołnierza zawodowego,
b) właściwy organ;
10) niewyznaczenia na stanowisko służbowe w czasie pozostawania w rezerwie kadrowej;
11) utraty stopnia wojskowego albo degradacji;
12)
prawomocnego orzeczenia o wymierzeniu kary dyscyplinarnej usunięcia
z zawodowej służby wojskowej;
13) prawomocnego orzeczenia środków karnych pozbawienia praw publicznych,
wydalenia z zawodowej służby wojskowej lub zakazu wykonywania zawodu
żołnierza zawodowego;
14) skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności (aresztu
wojskowego) bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;
15) prawomocnego ukarania przez organ właściwego samorządu zawodowego karą
zawieszenia lub pozbawienia prawa wykonywania zawodu (specjalności
zawodowej);
16) nieobecności w służbie jednorazowo przez okres trzech dni roboczych, która nie została
usprawiedliwiona.
Art. 112.
1. Żołnierza zawodowego można zwolnić z zawodowej służby wojskowej wskutek:
1) skazania prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego)
z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary;
2) odmowy wydania lub cofnięcia żołnierzowi wymaganego poświadczenia
bezpieczeństwa;
3) niewyznaczenia na stanowisko służbowe na kolejną kadencję;
4) otrzymania dostatecznej ogólnej oceny w opinii służbowej;
5) zaistnienia potrzeb Sił Zbrojnych – za pisemną zgodą żołnierza.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt. 3, zwolnienie z zawodowej służby wojskowej
następuje po 6 miesiącach od upływu kadencji, w ostatnim dniu miesiąca. Okres ten
może być skrócony na pisemny wniosek żołnierza.
Art. 114.
2. Dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez
właściwy organ może nastąpić, gdy jednostka wojskowa, w której żołnierz zawodowy
pełni zawodową służbę wojskową, uległa rozformowaniu lub zmniejszył się jej stan
etatowy w korpusie kadry zawodowej Sił Zbrojnych, w którym żołnierz pełni służbę, albo
gdy uległo likwidacji stanowisko służbowe, które żołnierz zajmował, a brak jest
możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko odpowiadające jego kwalifikacjom
zawodowym.
Art. 119.
1. Żołnierz zwolniony z zawodowej służby wojskowej z powodu, o którym mowa w art. 111
pkt. 3, 8, pkt. 9 lit. b i pkt. 10 oraz art. 112 ust. 1 pkt. 3–5, który pełnił zawodową służbę
wojskową co najmniej przez dziesięć lat, ze względu na szczególny charakter
wykształcenia, doświadczenia wojskowego i wiedzy specjalistycznej, korzysta
z pierwszeństwa w zatrudnieniu na stanowiskach związanych z obronnością kraju
w administracji publicznej.
1a. Organy administracji rządowej i organy samorządu terytorialnego są obowiązane do
współpracy z właściwymi organami wojskowymi w zakresie ewidencjonowania
stanowisk związanych z obronnością kraju, w tym stanowisk dotyczących planowania
i realizacji pozamilitarnych przygotowań obronnych w państwie.
1b. Właściwy organ wojskowy wydaje żołnierzowi, o którym mowa w ust. 1, na jego
wniosek zaświadczenie stwierdzające jego predyspozycje do zajmowania stanowiska
pracy określonego w ust. 1.
1c. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, w pierwszej kolejności przysługuje byłym
żołnierzom zawodowym którzy zostali zwolnieni z zawodowej służby wojskowej
wskutek ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia
zawodowej służby wojskowej wskutek wypadku pozostającego w związku
z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze
szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej pełnionej poza
granicami państwa, związanej z realizacją celów, o których mowa w art. 2 pkt.
1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117 z 2004 r.
Nr 210, poz. 2135) oraz z 2009 r. Nr 79, poz. 669 i Nr 161, poz. 1278).
2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, stanowiska pracy związane
z obronnością kraju w administracji publicznej. Rozporządzenie powinno uwzględniać
stanowiska pracy, na których są wykonywane zadania i czynności, dla których kwalifikacje
żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej są szczególnie przydatne.
3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, organy wojskowe właściwe
do ewidencjonowania stanowisk związanych z obronnością kraju, wydawania
zaświadczeń, o których mowa w ust. 1b, tryb postępowania w tych sprawach oraz wzór
zaświadczeni, z uwzględnieniem sposobu prowadzenia ewidencji wojskowej
i sprawności postępowania organów wojskowych.
Art. 120.
1. Były żołnierz zawodowy, który został zwolniony z zawodowej służby wojskowej wskutek
ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby
wojskowej wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby
wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami służby wojskowej albo który pełnił zawodową służbę wojskową co najmniej 4
lata, z wyjątkiem zwolnionego ze służby wojskowej z powodu, o którym mowa w art. 111
pkt. 1 i 12 – 15, w okresie 2 lat od dnia zwolnienia z zawodowej służby wojskowej, może
korzystać na terenie kraju z pomocy w zakresie doradztwa zawodowego,
przekwalifikowania i pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe organy.
2. Były żołnierz zawodowy, który został zwolniony z zawodowej służby wojskowej wskutek
ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby
wojskowej wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby
wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami służby wojskowej pełnionej poza granicami państwa, związanej z realizacją
celów, o których mowa w art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia
lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, korzysta
z pomocy, o której mowa w ust. 1, bezterminowo.
3. Żołnierz zawodowy, za zgodą dowódcy jednostki wojskowej, może korzystać na terenie
kraju z pomocy w zakresie:
1) doradztwa zawodowego, o ile pełnił zawodową służbę wojskową co najmniej trzy lata,
2) przekwalifikowania zawodowego i pośrednictwa pracy na dwa lata przed zwolnieniem
z zawodowej służby wojskowej, o ile pełnił tę służbę co najmniej cztery lata,
3) praktyk zawodowych na sześć miesięcy przed zwolnieniem z zawodowej służby
wojskowej, o ile pełnił zawodową służbę wojskową co najmniej dziewięć lat –
udzielanej przez właściwe organy.
3a. Do zgody, o której mowa w ust. 3, nie stosuje się art.106 §2-6 ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.
4. W ramach pomocy, o której mowa w ust. 1 i 3, do wysokości limitów, mogą być
pokrywane koszty:
1) przekwalifikowania zawodowego;
2) przejazdów z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia, w którym następuje
przekwalifikowanie zawodowe, lub do miejsca odbywania praktyki;
3) zakwaterowania w okresie przekwalifikowania zawodowego lub odbywania praktyki
zawodowej;
4a. Wysokość limitów, o których mowa w ust.4, wynosi za:
1) przekwalifikowanie zawodowe - 75 % najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza
zawodowego obowiązującego w dniu 1 stycznia roku kalendarzowego, w którym
zainteresowany wystąpił z wnioskiem o udzielenie pomocy w przekwalifikowaniu
zawodowym;
2) przejazdy z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia lub miejsca odbywania praktyki
zawodowej i z powrotem - do wysokości równowartości dwudziestu przejazdów,
których koszt jednostkowy nie przekracza ceny biletu jednorazowego w 2 klasie
pociągu według taryfy pośpiesznej z uwzględnieniem przysługujących ulg, za
wyjątkiem biletów na miejsca rezerwowane, sypialne lub miejsca do leżenia;
3) zakwaterowanie w miejscu szkolenia lub w miejscu odbywania praktyki zawodowej do wysokości równowartości trzydziestu noclegów, których koszt jednostkowy nie
przekracza 300 % ryczałtu za noclegi określonego w przepisach w sprawie wysokości
oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży
służbowej na obszarze kraju.
4b. Żołnierzowi zawodowemu i byłemu żołnierzowi zawodowemu pokrywa się koszty,
o których mowa w ust.4 pkt. 1, w wysokości:
1) po 4 latach służby wojskowej — 100 %
2) po 9 latach służby wojskowej — 200 %
3) po 15 latach służby wojskowej — 300 %
– limitu określonego w ust. 4a pkt. 1.
4c. Małżonkom oraz dzieciom, o których mowa w ust.6, oraz byłym żołnierzom zawodowym
zwolnionym z zawodowej służby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję
lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej z przyczyn, o których
mowa w ust.1 i 2, pokrywa się koszty, o których mowa w ust.4 pkt. 1 w wysokości 300 %
limitu określonego w ust. 4a pkt. 1.
4d. Koszty, o których mowa w ust.4 pkt. 2 i 3, pokrywa się, jeżeli przejazd odbywa się na
odległość powyżej 50 kilometrów w jedną stronę.
4e. W przypadku nieukończenia przekwalifikowania zawodowego z winy uprawnionego,
koszty, o których mowa w ust.4, podlegają zwrotowi.
5. Pomoc w zakresie doradztwa zawodowego i pośrednictwa pracy realizowana jest bezpłatnie
przez właściwe organy wojskowe.
6. Z pomocy, o której mowa w ust.1, mogą korzystać bezterminowo również małżonek oraz
dzieci pozostające na utrzymaniu żołnierza zawodowego, który:
a) zaginął lub poniósł śmierć w związku z wykonywaniem zadań służbowych,
b) zmarł w okresie 3 lat po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej w następstwie
wypadku lub choroby pozostającej w związku z wykonywaniem zadań służbowych.
7. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, tryb korzystania z uprawnień,
o których mowa w ust.1 – 6, tryb dokonywania zwrotu kosztów, o których mowa w ust.
4 oraz właściwość organów w sprawach przyznawania pomocy. Rozporządzenie powinno
zagwarantować odpowiednie przygotowanie uprawnionych do funkcjonowania na rynku
pracy oraz prawidłowe wykorzystanie środków finansowych przeznaczanych na ten cel.
USTAWA
z 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z późniejszymi zmianami)
Art. 133a.
1. Żołnierz, który został zwolniony z czynnej służby wojskowej wskutek ustalenia przez
wojskową komisję lekarską trwałej lub czasowej niezdolności do służby wojskowej w
następstwie wypadku lub choroby pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby
wojskowej, może korzystać, w okresie dwóch lat od dnia zwolnienia z czynnej służby
wojskowej, z pomocy w zakresie podnoszenia kwalifikacji, przekwalifikowania,
doradztwa zawodowego lub pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe organy.
2. Żołnierz, który został zwolniony z czynnej służby wojskowej z powodów, o których mowa
w ust. 1, w związku z pełnieniem służby wojskowej poza granicami państwa, związanej
z realizacją celów, o których mowa w art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami
państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117 oraz z 2004 r. Nr 210, poz. 2135), korzysta z pomocy,
o której mowa w ust. 1, bezterminowo.
3. Z pomocy, o której mowa w ust. 1, mogą bezterminowo korzystać również małżonek oraz
dzieci pozostające na utrzymaniu żołnierza, który:
a) zaginął lub poniósł śmierć, w związku z wykonywaniem zadań służbowych;
b) zmarł w okresie trzech lat po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej w następstwie
wypadku lub choroby pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby
wojskowej.
4. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
korzystania przez żołnierzy, o których mowa w ust. 1 i 2, a także małżonków oraz dzieci
pozostających na utrzymaniu żołnierzy, którzy zaginęli lub ponieśli śmierć, w związku
z wykonywaniem zadań służbowych, z pomocy wymienionej w ust. 1, z uwzględnieniem
szczególnego traktowania tych żołnierzy, którzy zostali inwalidami.
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 19 listopada 2014 r.
w sprawie pomocy w zakresie doradztwa zawodowego, przekwalifikowania,
pośrednictwa pracy i odbywania praktyk zawodowych
(Dz. U. 2014 r., poz.1622)
Na podstawie art. 120 ust. 7 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1414), zarządza się, co następuje:
§1. Rozporządzenie określa:
1) tryb korzystania z pomocy na terenie kraju w zakresie doradztwa zawodowego,
przekwalifikowania zawodowego, pośrednictwa pracy i praktyk zawodowych przez:
a) żołnierza zawodowego,
b) byłego żołnierza zawodowego,
c) małżonka oraz dzieci pozostające na utrzymaniu żołnierza zawodowego, który:
- zaginął lub poniósł śmierć w związku z wykonywaniem zadań służbowych,
- zmarł w okresie 3 lat po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej
w następstwie wypadku lub choroby pozostającej w związku z wykonywaniem
zadań służbowych – zwanych dalej "uprawnionymi";
2) tryb dokonywania zwrotu kosztów przekwalifikowania zawodowego, przejazdów
z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia, w którym następuje przekwalifikowanie
zawodowe lub do miejsca odbywania praktyki zawodowej, zakwaterowania
w okresie przekwalifikowania zawodowego lub odbywania praktyki zawodowej;
§2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o pomocy rekonwersyjnej, należy przez to rozumieć
ogół przedsięwzięć podejmowanych na rzecz uprawnionych w zakresie doradztwa
zawodowego, przekwalifikowania zawodowego, pośrednictwa pracy i odbywania praktyk
zawodowych.
§3. Organami właściwymi w zakresie udzielania pomocy rekonwersyjnej są:
1) dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw
pomocy rekonwersyjnej;
2) dyrektor Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej w Warszawie, zwanego dalej
"COAZ";
3) kierownicy ośrodków aktywizacji zawodowej w Bydgoszczy, Gdyni, Krakowie,
Lublinie, Olsztynie, Szczecinie i Wrocławiu, zwanych dalej "OAZ";
4) szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych, zwanych dalej WSzW, właściwi ze
względu na terytorialny zasięg działania;
5) dyrektorzy wojskowych biur emerytalnych w Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie,
Lublinie, Olsztynie, Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu, zwanych dalej "WBE".
§4.1. W ramach pomocy rekonwersyjnej w zakresie doradztwa zawodowego dowódca
jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy pełni służbę na stanowisku
służbowym lub do której został przeniesiony w ramach rezerwy kadrowej albo
dyspozycji, kieruje uprawnionego, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, przed
zwolnieniem z zawodowej służby wojskowej na zajęcia grupowe.
2. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, może zrezygnować
z udziału w
zajęciach grupowych,
składając
pisemne
oświadczenie
o rezygnacji do dowódcy jednostki wojskowej, które dołącza się do jego akt
personalnych.
3. Zajęcia grupowe, w wymiarze do trzech dni, realizowane są przez COAZ lub OAZ
właściwe ze względu na miejsce stacjonowania jednostki wojskowej, w której
uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, pełni zawodową służbę wojskową.
§5. Uprawnieni mogą korzystać z doradztwa zawodowego w trybie indywidualnym
realizowanym przez COAZ lub OAZ właściwe ze względu na miejsce zamieszkania
lub miejsce stacjonowania jednostki wojskowej uprawnionego.
§6.1. Koszty przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w art. 120 ust. 4, pkt.
1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
zwanej dalej „ustawą” gdy to przekwalifikowanie jest rozumiane jako zmiana
posiadanych przez uprawnionego kwalifikacji zawodowych na inne w celu
wykonywania nowego zawodu, nabycia nowych kwalifikacji w ramach tego samego
zawodu, uzyskania innych kwalifikacji zawodowych niezbędnych do funkcjonowania
na rynku pracy, uzyskania certyfikatu, licencji, zdania egzaminu lub uzyskania wpisu
na listę uprawnionych do wykonywania zawodu, pokrywa dyrektor WBE przez:
1) przekazanie należności na rachunek bankowy ośrodka szkolenia realizującego
przekwalifikowanie zawodowe na podstawie oryginału faktury lub rachunku
wystawionego przez tę instytucję;
2) wypłatę należności po przedstawieniu oryginału dokumentu potwierdzającego
opłacenie kosztów przekwalifikowania zawodowego oraz zaświadczenia
o ukończeniu przekwalifikowania zawodowego z wynikiem pozytywnym.
2. Koszty, o których mowa w art. 120 ust. 4, pkt. 2 i 3 ustawy, pokrywa:
1) dowódca jednostki wojskowej - uprawnionemu, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a,
2) dyrektor WBE - uprawnionym, o których mowa w § 1 pkt. 1 lit b i c – na
podstawie złożonego przez uprawnionego oświadczenia o wysokości faktycznie
poniesionych kosztów, potwierdzonych oryginałami dowodów wpłaty, rachunków
i biletów.
§7.1. Pomoc rekonwersyjna, o której mowa w art. 120, ust. 4 ustawy, jest udzielana
uprawnionym na ich wniosek.
2. Wniosek zawiera:
1) stopień wojskowy, imię i nazwisko, numer PESEL, adres i numer telefonu
kontaktowego uprawnionego;
2) pełną nazwę przekwalifikowania zawodowego;
3) nazwę ośrodka szkolenia – jego adres, NIP i REGON;
4) termin przekwalifikowania zawodowego;
5) koszt przekwalifikowania zawodowego;
6) przewidywane koszty przejazdów i zakwaterowania;
7) informacje dotyczące uzyskanej dotychczas pomocy rekonwersyjnej.
3. Uprawniony, o którym mowa w § 1, pkt. 1, lit. a, dołącza do wniosku:
1) dokument określający termin zwolnienia z zawodowej służby wojskowej albo
oświadczenie żołnierza o planowanym zamiarze zwolnienia z zawodowej służby
wojskowej;
2) zgodę dowódcy jednostki wojskowej na odbycie przekwalifikowania
zawodowego;
3) zaświadczenie dowódcy jednostki wojskowej o posiadanej wysłudze lat służby
wojskowej, w tym zawodowej służby wojskowej;
4) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
4. Uprawniony, o którym mowa w § 1, pkt. 1, lit. b, dołącza do wniosku:
1) decyzję o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej oraz - w przypadku
żołnierza zawodowego, o którym mowa w art. 120 ust. 2 ustawy - decyzję
o przyznaniu świadczeń odszkodowawczych z tytułu wypadku lub choroby
pozostających w związku z pełnieniem służby wojskowej poza granicami
państwa;
2) dokument potwierdzający posiadaną wysługę lat służby wojskowej, w tym
zawodowej służby wojskowej;
3) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
5. Uprawniony (małżonek) , o którym mowa w § 1 pkt. 1, lit. c, dołącza do wniosku:
1) skrócony odpis aktu małżeństwa;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza zawodowego
w związku z wykonywaniem zadań służbowych;
3) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
6. Uprawniony (dziecko), o którym mowa w § 1 pkt. 1, lit. c, lub jego opiekun prawny,
dołączają do wniosku:
1) skrócony odpis aktu urodzenia;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza zawodowego
w związku z wykonywaniem zadań służbowych;
3) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
7. Uprawniony (dziecko), o którym mowa w § 1 pkt. 1, lit. c, w wieku od 18 do 25 lat,
do wniosku, niezależnie od dokumentów określonych w ust. 6, dołącza:
1) oświadczenie o stanie cywilnym;
2) zaświadczenie o pobieraniu nauki;
3) orzeczenie o niepełnosprawności, w przypadku dzieci, o których mowa w art.
6 ust. 1 pkt. 20 lit. b ustawy.
§8.1. Pomoc rekonwersyjna, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, uprawnionemu o którym
mowa w § 1 pkt. 1, lit. a, jest udzielana na wniosek skierowany do dyrektora WBE
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania uprawnionego za pośrednictwem
dowódcy jednostki wojskowej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej przesyła w terminie
7 dni od dnia otrzymania do dyrektora WBE za pośrednictwem dyrektora COAZ lub
kierownika OAZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania żołnierza.
3. Dyrektor COAZ lub kierownik OAZ przesyła wniosek wraz z dokumentami, o których
mowa w § 7 ust. 3 oraz opinią w terminie 14 dni od dnia otrzymania do właściwego
dyrektora WBE.
§9.1. Pomoc rekonwersyjna, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, uprawnionym, o których
mowa w § 1 pkt. 1 lit. b i c, jest udzielana na pisemny wniosek skierowany do dyrektora
WBE właściwego ze względu na miejsce ich zamieszkania za pośrednictwem dyrektora
COAZ, kierownika OAZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania
uprawnionego, szefa WSzW albo wojskowego komendanta uzupełnień.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, szef WSzW albo wojskowy komendant uzupełnień
przesyła, w terminie 7 dni od dnia otrzymania, do dyrektora WBE za pośrednictwem
dyrektora COAZ lub kierownika OAZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania
uprawnionego.
3. Dyrektor COAZ lub kierownik OAZ przesyła wniosek wraz z
dokumentami,
o których mowa w § 7 ust. 4-7 oraz opinią w terminie 14 dni od dnia otrzymania do
właściwego dyrektora WBE.
§10.1. Organem właściwym do wydawania decyzji w sprawach, o których mowa w art. 120
ust. 4 ustawy, jest dyrektor WBE właściwy ze względu na miejsce zamieszkania
uprawnionego.
2. Odwołania od decyzji dyrektora WBE rozpatruje dyrektor komórki organizacyjnej
Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw pomocy rekonwersyjnej.
§11.1. Uprawnieni, którym pokryto koszty przekwalifikowania zawodowego w sposób,
o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt. 1, przedstawiają właściwemu dyrektorowi WBE, w
terminie 30 dni od daty zakończenia przekwalifikowania zawodowego, dokument
potwierdzający jego ukończenie z wynikiem pozytywnym.
2. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, któremu pokryto koszty, o których
mowa w art. 120 ust. 4 pkt. 2 i 3 ustawy, przedstawia dowódcy jednostki wojskowej,
w terminie 30 dni od daty zakończenia przekwalifikowania zawodowego, dokument
potwierdzający jego ukończenie z wynikiem pozytywnym.
§12.1. W przypadku nieukończenia przekwalifikowania zawodowego z winy uprawnionego
koszty, o których mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, podlegają zwrotowi.
2. Postępowanie w sprawie zwrotu kosztów wszczyna i prowadzi organ wypłacający
świadczenie.
3. Zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje w terminie 14 dni od dnia
doręczenia uprawnionemu wezwania od organu.
4. W wezwaniu określa się kwotę podlegającą zwrotowi i wskazuje numer rachunku
bankowego, na który należy dokonać wpłaty.
§13.1. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1, lit. a, może na swój wniosek zostać
skierowany za zgodą dowódcy jednostki wojskowej, decyzją dyrektora komórki
organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw pomocy
rekonwersyjnej, na praktykę zawodową, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania
zatrudnienia.
2. Praktyka zawodowa może trwać do 6 miesięcy, pod warunkiem jej zakończenia przed
dniem zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.
3. Przepisy § 7 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
4. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1, lit. a, do wniosku dołącza zaświadczenie
z instytucji organizującej praktykę zawodową o przyjęciu na praktykę zawodową.
5. Uprawnionemu, o którym mowa w § 1, pkt. 1, lit. a, mogą być pokryte koszty
przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca odbywania praktyk zawodowych
i z powrotem oraz zakwaterowania w miejscu odbywania praktyk zawodowych,
którego dokonuje dowódca jednostki wojskowej według limitów określonych w art.
120 ust. 4a, pkt. 2 i 3 ustawy.
6. Uprawniony, o którym mowa w § 1, pkt. 1, lit. a, skierowany decyzją,
o której
mowa w ust. 1, na praktykę zawodową, po jej zakończeniu przesyła do dyrektora,
o którym mowa w ust. 1, zaświadczenie o odbyciu praktyki.
§14. COAZ, OAZ i WSzW prowadzą pośrednictwo pracy dla uprawnionych.
§15.1. Uprawnieni składają do dyrektora COAZ, kierownika OAZ lub szefa WSzW pisemny
wniosek o udzielenie pomocy w zakresie pośrednictwa pracy. W przypadku
uprawnionego, o którym mowa w § 1, pkt. 1, lit. b, ubiegającego się o stanowisko
pracy związane z obronnością kraju wniosek kierowany jest do właściwego
terytorialnie szefa WSzW.
2. Uprawnionym organ przedstawia, w miarę możliwości, oferty pracy na wolnych
stanowiskach pracy w rejonie miejsca zamieszkania, uwzględniając ich potrzeby
i posiadane kwalifikacje oraz wymagania związane z zatrudnieniem na konkretnym
stanowisku pracy.
3. W przypadku braku ofert pracy w miejscu zamieszkania uprawnionego organ,
w porozumieniu z innymi organami o których mowa w § 14, prowadzącymi
pośrednictwo pracy, przedstawia uprawnionemu, w miarę możliwości, oferty pracy
w innych rejonach przez niego wskazanych.
§16.1. Dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw
pomocy rekonwersyjnej, dyrektor COAZ, kierownik OAZ, dyrektor WBE oraz szef
WSzW prowadzą na rzecz uprawnionych działalność informacyjną w zakresie
rekonwersji.
2. Dowódcy jednostek wojskowych odpowiadają za realizację przedsięwzięć
rekonwersyjnych i współpracują z właściwym terytorialnie dyrektorem COAZ lub
kierownikiem OAZ w zakresie realizacji:
1) działalności rekonwersyjnej;
2) planowanych co najmniej raz w roku, w ramach prowadzonych szkoleń
uzupełniających i doskonalących dla żołnierzy zawodowych, zajęć na temat
pomocy rekonwersyjnej.
§17. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Niniejsze
rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia
13 czerwca 2011 r. w sprawie pomocy w zakresie doradztwa zawodowego,
przekwalifikowania, pośrednictwa pracy i odbywania praktyk zawodowych (Dz. U. Nr
134, poz. 784), które na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 października 2013
r. o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. poz. 1355) traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia.
Minister Obrony Narodowej: T. Siemoniak
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 9 czerwca 2009 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu korzystania przez żołnierzy zwolnionych z czynnej
służby wojskowej, a także małżonków oraz dzieci pozostających na utrzymaniu żołnierzy, którzy
zaginęli lub ponieśli śmierć w związku z wykonywaniem zadań służbowych, z pomocy w zakresie
podnoszenia kwalifikacji, przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub pośrednictwa pracy
(Dz. U. Nr 94, poz.778 z 2009 r.)
Na podstawie art. 133a ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:
§1. Rozporządzenie określa szczegółowe warunki i tryb korzystania przez żołnierzy zwolnionych
z czynnej służby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję lekarską trwałej lub
czasowej niezdolności do służby wojskowej w następstwie wypadku lub choroby pozostających
w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, a także małżonków oraz dzieci pozostających
na utrzymaniu żołnierzy, którzy zaginęli lub ponieśli śmierć w związku z wykonywaniem zadań
służbowych, zwanych dalej „zainteresowanymi”, z pomocy na terenie kraju w zakresie
podnoszenia kwalifikacji, przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub pośrednictwa pracy
(pomoc rekonwersyjna).
§2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1) ustawa – ustawę z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej;
2) dziecko pozostające na utrzymaniu żołnierza – dziecko własne żołnierza, dziecko jego
małżonka, dziecko przysposobione i dziecko przyjęte na wychowanie, do czasu zawarcia przez
nie związku małżeńskiego, które:
a) nie przekroczyło osiemnastego roku życia, a w razie uczęszczania do szkoły lub odbywania
studiów w szkole wyższej – dwudziestego piątego roku życia albo
b) stało się całkowicie niezdolne do pracy lub niezdolne do samodzielnej egzystencji przed
osiągnięciem wieku określonego w lit. a.
§3. 1. Pomoc w zakresie doradztwa zawodowego udzielana jest w trybie porady indywidualnej.
2. Pomoc, o której mowa w ust. 1, jest realizowana przez dyrektora Centralnego Ośrodka
Aktywizacji Zawodowej w Warszawie, zwanego dalej „COAZ”, oraz kierowników ośrodków
aktywizacji zawodowej w Bydgoszczy, Gdyni, Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Szczecinie
i Wrocławiu, zwanych dalej „OAZ”, właściwych ze względu na miejsce zamieszkania
zainteresowanego.
§4. 1. Pomoc w zakresie przekwalifikowania zawodowego lub podnoszenia kwalifikacji realizowana
jest w ośrodkach szkolenia oraz w instytucjach uprawnionych do prowadzenia kształcenia
i szkoleń.
2. Zainteresowanemu pokrywa się, do wysokości limitu, koszty za:
1) szkolenia związane z przekwalifikowaniem zawodowym lub podnoszeniem kwalifikacji;
2) przejazdy z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia i z powrotem;
3) noclegi w miejscu szkolenia.
3. Wysokość limitu kosztów, o którym mowa w ust. 2, wynosi za:
1) korzystanie z przekwalifikowania zawodowego lub podnoszenia kwalifikacji – 150 %
najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego obowiązującego w dniu
1 stycznia roku kalendarzowego, w którym zainteresowany wystąpił z wnioskiem o
udzielenie pomocy;
2) przejazdy – równowartość dwudziestu przejazdów, wykonywanych przez przewoźników
kolejowych drugą klasą pociągu pośpiesznego, z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia
i z powrotem;
3) noclegi – równowartość trzydziestu noclegów, których koszt jednostkowy nie przekracza
300% ryczałtu za nocleg określonego w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania
należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236,
poz. 1990, z 2004 r. Nr 271, poz. 2686, z 2005 r. Nr 186, poz. 1554 oraz z 2006 r. Nr 227,
poz. 1661).
4. Koszty przejazdów i noclegów z miejsca zamieszkania zainteresowanego do ośrodka szkolenia
i z powrotem pokrywa się, jeżeli przejazd odbywa się na odległość powyżej pięćdziesięciu
kilometrów w jedną stronę.
5. Pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt. 2 i 3, dokonuje się na podstawie złożonego
przez zainteresowanego oświadczenie o wysokości faktycznie poniesionych kosztów,
potwierdzonych oryginałami rachunków i biletów.
6. W razie odbycia przejazdu innym środkiem transportu niż określony w ust. 3 pkt.
2, zainteresowanemu pokrywa się koszty tego przejazdu w wysokości równej cenie biletu za
przejazd drugą klasą pociągu pośpiesznego, z uwzględnieniem posiadanych uprawnień do
przejazdów ulgowych. Koszty te nie obejmują cen biletów na miejsca rezerwowane oraz cen
biletów na miejsca sypialne lub na miejsca do leżenia.
7. Pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 2, dokonuje właściwy terytorialnie ze względu na
miejsce zamieszkania zainteresowanego dyrektor wojskowego biura emerytalnego
w Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Szczecinie, Warszawie albo
Wrocławiu, zwanego dalej „WBE”.
8. Żołnierze, którzy zostali inwalidami w następstwie wypadku lub choroby pozostających
w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, korzystają z pomocy określonej w ust. 1 do
wysokości dwukrotnego limitu, o którym mowa w ust. 3 pkt. 1.
§5. 1. Zainteresowanemu pomoc, o której mowa w § 4 ust. 1, udzielana jest na podstawie wniosku
kierowanego do dyrektora WBE za pośrednictwem, właściwego ze względu na miejsce
zamieszkania zainteresowanego, szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego lub wojskowego
komendanta uzupełnień.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego lub wojskowy
komendant uzupełnień przesyła, w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania, do dyrektora
WBE, za pośrednictwem właściwego ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego
COAZ lub OAZ.
3. Właściwy ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego COAZ lub OAZ przesyła
wniosek, o którym mowa w ust. 1, wraz z opinią, w terminie siedmiu dni od dnia
otrzymania, do właściwego WBE.
§6.1. Wniosek, o którym mowa w § 5, powinien zawierać:
1) stopień wojskowy, imię i nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu kontaktowego
oraz numer PESEL, NIP i adres urzędu skarbowego zainteresowanego;
2) formę pomocy wraz z uzasadnieniem jej wyboru, z której zainteresowany chciałby
skorzystać, w tym pełną nazwę szkolenia;
3) instytucję organizującą szkolenie;
4) termin szkolenia;
5) koszt szkolenia;
6) przewidywane koszty przejazdów i noclegów;
7) informacje dotyczące uzyskanej już pomocy rekonwersyjnej.
2. Żołnierz zwolniony z czynnej służby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję
lekarską trwałej lub czasowej niezdolności do służby wojskowej w następstwie wypadku lub
choroby pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej do wniosku
dołącza:
1) wyciąg z rozkazu dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz ostatnio pełnił czynną
służbę wojskową, o zwolnieniu z czynnej służby wojskowej oraz, w przypadku żołnierza,
o którym mowa w art. 133a ust. 2 ustawy, decyzję o przyznaniu świadczeń
odszkodowawczych z tytułu wypadku lub choroby pozostających w związku
z pełnieniem służby wojskowej poza granicami państwa;
2) zaświadczenie z instytucji szkolącej o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń;
3) zaświadczenie o inwalidztwie.
3. Małżonek żołnierza, który zaginął lub poniósł śmierć w związku z wykonywaniem zadań
służbowych, do wniosku dołącza:
1) skrócony odpis aktu małżeństwa;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza;
3) zaświadczenie z instytucji szkolącej o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
4. Dziecko pozostające na utrzymaniu żołnierza, który zaginął lub poniósł śmierć w związku
z wykonywaniem zadań służbowych, do wniosku dołącza:
1) skrócony odpis aktu urodzenia;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza;
3) zaświadczenie z instytucji szkolącej o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
§7. Organem właściwym do wydania decyzji w sprawie udzielania pomocy, o której mowa w § 4 ust.
1, jest dyrektor WBE, właściwy dla miejsca zamieszkania zainteresowanego.
§8. Do rozpatrywania odwołań wniesionych od decyzji dyrektorów WBE właściwy jest dyrektor
komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw pomocy
rekonwersyjnej.
§9. Zainteresowanemu, któremu przyznano pomoc, o której mowa w § 4 ust. 1, dyrektor WBE
pokrywa koszty szkolenia do wysokości nie większej niż limit określony w § 4 ust. 3 pkt. 1,
przez:
1) przekazanie należności za szkolenie na rachunek bankowy instytucji realizującej szkolenie,
na podstawie oryginału faktury lub rachunku wystawionego przez tę instytucję, lub
2) wypłatę należności za szkolenie – po przedstawieniu oryginału rachunku potwierdzającego
opłacenie kosztów szkolenia oraz zaświadczenia o ukończeniu szkolenia z wynikiem
pozytywnym.
§10. Dyrektor COAZ i kierownicy OAZ prowadzą dla zainteresowanych pomoc w zakresie
pośrednictwa pracy.
§11. 1. Zainteresowany składa do organu, o którym mowa w § 10, właściwego ze względu na miejsce
zamieszkania, wniosek o udzielenie pomocy w zakresie pośrednictwa pracy.
2. Organ, na wniosek zainteresowanego, przedstawia mu, w miarę możliwości, oferty pracy na
wolnych stanowiskach pracy w rejonie miejsca zamieszkania, uwzględniając jego potrzeby
i posiadane kwalifikacje oraz wymagania związane z zatrudnieniem na konkretnym
stanowisku pracy.
3. W przypadku braku ofert pracy w miejscu zamieszkania zainteresowanego organ przedstawia
zainteresowanemu, w miarę możliwości, oferty pracy w innych rejonach przez niego
wskazanych.
§12. Organy, o których mowa w § 10, szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych oraz dyrektorzy
WBE i dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw
pomocy rekonwersyjnej, niezależnie od zakresu swojego działania, prowadzą działalność
informacyjną w zakresie pomocy rekonwersyjnej.
§13. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Obrony Narodowej: B. Klich
DECYZJA Nr 440/MON
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 3 października 2007 r.
w sprawie działalności rekonwersyjnej w resorcie obrony narodowej
Na podstawie § 1 pkt. 9 lit. g i § 2 pkt. 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca
1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr
94, poz. 426) oraz w związku z art. 119 i 120 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z 2004 r. Nr 116, poz. 1203 i
Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr 122, poz. 1025,
z 2006 r. Nr 104, poz. 711, Nr 191, poz.
1414 i Nr 220, poz. 1600 i 1602 oraz z 2007 r. Nr 107, poz. 732) ustala się, co następuje:
1. Decyzja określa:
1) organy właściwe w sprawach rekonwersji kadr w resorcie obrony narodowej;
2) strukturę i organizację działalności rekonwersji kadr w resorcie obrony narodowej;
3) zakres obowiązków i kompetencji Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej oraz
ośrodków aktywizacji zawodowej, a także komórek i jednostek organizacyjnych resortu
obrony narodowej realizujących zadania z zakresu rekonwersji kadr.
2. Nadzór nad działalnością rekonwersyjną, w imieniu Ministerstwa Obrony Narodowej,
sprawuje Dyrektor Departamentu Spraw Socjalnych.
3. Organami wykonawczymi właściwymi w sprawach działalności rekonwersyjnej w resorcie
obrony narodowej są Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej, utworzony na bazie
Wojskowego Centrum Aktywizacji Zawodowej, oraz podległe mu ośrodki aktywizacji
zawodowej.
4. Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej jest jednostką organizacyjną podległą
Ministrowi Obrony Narodowej, bezpośrednio podporządkowaną Dyrektorowi
Departamentu Spraw Socjalnych.
5. Przedmiotem działalności Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej i ośrodków
aktywizacji zawodowej jest realizacja przedsięwzięć podejmowanych w ramach
rekonwersji kadr, wobec żołnierzy zwalnianych oraz zwolnionych z zawodowej służby
wojskowej, mających na celu przygotowanie tych żołnierzy do podjęcia zatrudnienia.
6. Strukturę rekonwersji kadr w resorcie obrony narodowej tworzą:
1) Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Warszawie;
2) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Bydgoszczy;
3) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Gdyni;
4) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Krakowie;
5) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Lublinie;
6) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Olsztynie;
7) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Szczecinie;
8) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej we Wrocławiu.
7. Terytorialne obszary działania jednostek organizacyjnych, o których mowa w pkt. 6,
określa załącznik do decyzji.
8. W uzasadnionych przypadkach dyrektor Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej
może zlecić podległym kierownikom ośrodków aktywizacji zawodowej realizację zadań na
obszarze innym, niż określonym w załączniku do decyzji.
9. Strukturę Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej oraz ośrodków aktywizacji
zawodowej określają etaty, nadane według odrębnych przepisów.
10. Do zakresu działania Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej należy
w szczególności:
1) kierowanie podległymi ośrodkami aktywizacji zawodowej;
2) prowadzenie działalności metodyczno - szkoleniowej wobec struktur rekonwersji
kadr;
3) prowadzenie badań, statystyk i analiz w zakresie rekonwersji kadr;
4) wydawanie wytycznych i zaleceń do działalności rekonwersyjnej dla struktur
rekonwersji kadr;
5) realizowanie zadań ośrodków aktywizacji zawodowej, o których mowa w pkt. 11, dla
obszaru działania określonego w pkt. 7.
11. Do zakresu ośrodków aktywizacji zawodowej należy w szczególności:
1) realizowanie zadań i przedsięwzięć rekonwersyjnych na określonym obszarze
działania;
2) organizowanie współpracy z jednostkami wojskowymi, władzami samorządowymi
oraz instytucjami rynku pracy na określonym obszarze działania.
12. Głównymi formami i metodami rekonwersji kadr są w szczególności:
1) informacja zawodowa;
2) doradztwo zawodowe;
3) przekwalifikowanie;
4) pośrednictwo pracy;
5) praktyki zawodowe.
13. Do zadań wojewódzkich sztabów wojskowych w zakresie rekonwersji kadr należy:
1) prowadzenie działalności informacyjnej w zakresie rekonwersji dla byłych żołnierzy
zawodowych;
2) realizowanie zadań z zakresu pośrednictwa pracy wynikających z odrębnych
przepisów;
3) realizowanie zadań zleconych przez właściwych terytorialnie kierowników ośrodków
aktywizacji zawodowej.
14. Merytoryczny nadzór nad realizacją zadań, o których mowa w pkt. 13, sprawuje właściwy
terytorialnie Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej i ośrodki aktywizacji
zawodowej.
15. Jednostki organizacyjne, o których mowa w pkt. 6, pozostają:
1) na zaopatrzeniu finansowym wojskowych biur emerytalnych, odpowiednio
w Warszawie, Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Szczecinie i we
Wrocławiu;
2) na zaopatrzeniu logistycznym wojskowych jednostek budżetowych właściwych dla
tego zaopatrzenia prowadzonego na rzecz wojskowych biur emerytalnych.
16. Dowódcy (dyrektorzy, komendanci, szefowie, kierownicy) komórek i jednostek
organizacyjnych resortu obrony narodowej stacjonujących na obszarze działania
właściwego terytorialnie ośrodka aktywizacji zawodowej:
1) przekazują informacje dotyczące żołnierzy zwalnianych z zawodowej służby
wojskowej w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia wobec nich działań
rekonwersyjnych;
2) uczestniczą w procesie udzielania zwalnianym żołnierzom pomocy rekonwersyjnej;
3) współpracują z właściwymi terytorialnie ośrodkami aktywizacji zawodowej w zakresie
działalności rekonwersyjnej.
17. Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego wyda do dnia 31 grudnia 2007 r. dokumenty
organizacyjne i etatowe umożliwiające realizację przedsięwzięć określonych w decyzji.
18. Dowódcy rodzajów Sił Zbrojnych, Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz
Dowódca Garnizonu Warszawa, w uzgodnieniu z Dyrektorem Departamentu Spraw
Socjalnych, przedstawią Szefowi Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, do dnia 15
listopada 2007 r., wnioski organizacyjno - etatowe dotyczące likwidacji stanowisk do
spraw rekonwersji, za wyjątkiem stanowisk pełnomocników do spraw rekonwersji
w wojewódzkich sztabach wojskowych.
19. Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz Dowódca Garnizonu Warszawa w wyniku
zmian etatowych, o których mowa w pkt. 17 i 18, przekażą do dyspozycji dysponenta
głównego planowane zatrudnienie pracowników oraz wydatki budżetowe.
20. Dyrektor Generalny Ministerstwa Obrony Narodowej uwzględni zmiany wynikające
z decyzji przy opracowywaniu obwieszczenia Ministra Obrony Narodowej w sprawie
wykazu jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez
niego nadzorowanych oraz decyzji Ministra Obrony Narodowej w sprawie
bezpośredniego podporządkowania jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi
Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych.
21. Dyrektor Departamentu Spraw Socjalnych:
1) na etapie projektu decyzji budżetowej na 2008 r. przedstawi uzgodniony z właściwymi
dysponentami środków budżetowych wniosek w sprawie przesunięcia limitów
zatrudnienia pracowników wojska oraz wydatków budżetowych na utrzymanie
istniejących ośrodków aktywizacji zawodowej;
2) przedstawi, w terminie do dnia 15 listopada 2007 r., w trybie określonym w przepisach
w sprawie działalności kompetencyjnej i organizacyjno - etatowej w resorcie obrony
narodowej, wnioski organizacyjno - etatowe dotyczące przeformowania
dotychczasowych i sformowania nowych jednostek organizacyjnych, o których mowa
w pkt. 6;
3) przedstawi, w terminie do dnia 15 października 2007 r., projekt zmian do
rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu korzystania przez żołnierzy zawodowych z pomocy
w zakresie przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub pośrednictwa pracy (Dz.
U. Nr 147, poz. 1549);
4) opracuje jednolite wytyczne do działalności rekonwersyjnej;
5) przeformuje i sformuje, w terminie do dnia 31 marca 2008 r., jednostki organizacyjne,
o których mowa w pkt. 6;
6) opracuje, w porozumieniu z Dyrektorem Departamentu Administracyjnego, projekt
zmian do regulaminu organizacyjnego MON stanowiącego załącznik do zarządzenia
Nr 40/MON z 22 listopada 2006 r. w sprawie regulaminu organizacyjnego
Ministerstwa Obrony Narodowej (Dz. Urz. MON Nr 21, poz. 270 oraz z 2007 r. Nr 4,
poz. 38 i Nr 6, poz. 73) wynikających z decyzji.
22. Dyrektor Departamentu Kontroli dostosuje plany działalności kontrolnej do postanowień
decyzji.
23. Odpowiedzialnym za wykonanie decyzji jest Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej właściwy w zakresie nadzoru nad Departamentem Spraw Socjalnych.
24. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia podpisania.
Minister Obrony Narodowej A. Szczygło
USTAWA
z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. 2015 r., poz. 149)
(Artykuły związane z udzielaniem pomocy byłym żołnierzom zawodowym)
Art. 2.
1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
45) Żołnierzach rezerwy - oznacza to osoby zwolnione z zawodowej służby wojskowej
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym status żołnierza rezerwy
przysługuje przez okres 36 miesięcy od dnia zwolnienia żołnierza z zawodowej służby
wojskowej.
Art. 40.
1. Starosta inicjuje, organizuje i finansuje z Funduszu Pracy szkolenia bezrobotnych, w celu
podniesienia ich kwalifikacji zawodowych i innych kwalifikacji zwiększających szanse na
podjęcie lub utrzymanie zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności
gospodarczej, w szczególności w przypadku:
1) braku kwalifikacji zawodowych;
2) konieczności zmiany lub uzupełnienia kwalifikacji;
3) utraty zdolności do wykonywania pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie;
4) braku umiejętności aktywnego poszukiwania pracy.
2c. Finansowanie szkoleń osób skierowanych przez starostę jest realizowane ze środków
publicznych, w szczególności ze środków Funduszu Pracy, Europejskiego Funduszu
Społecznego lub ze środków programów Unii Europejskiej, i polega na:
1) finansowaniu kosztów szkoleń instytucjom szkoleniowym;
2) wypłacaniu stypendiów osobom skierowanym na szkolenia;
3) finansowaniu kosztów przejazdów lub kosztów zakwaterowania i wyżywienia
związanych z udziałem w szkoleniach;
4) finansowaniu kosztów badań lekarskich lub psychologicznych.
3. Starosta może skierować bezrobotnego na wskazane przez niego szkolenie, jeżeli uzasadni
on celowość tego szkolenia, a jego koszt w części finansowanej z Funduszu Pracy
w danym roku nie przekroczy 300 % przeciętnego wynagrodzenia.
3a. Starosta, na wniosek bezrobotnego może sfinansować ze środków Funduszu Pracy, do
wysokości przeciętnego wynagrodzenia, koszty egzaminów umożliwiających uzyskanie
świadectw, dyplomów, zaświadczeń, określonych uprawnień zawodowych lub tytułów
zawodowych oraz koszty uzyskania licencji niezbędnych do wykonywania danego
zawodu. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
4. Szkolenie finansowane przez starostę z Funduszu Pracy odbywa się w formie kursu,
realizowanego według planu nauczania obejmującego przeciętnie nie mniej niż 25 godzin
zegarowych w tygodniu, chyba, że przepisy odrębne przewidują niższy wymiar szkolenia.
Szkolenie może trwać do 6 miesięcy, a w sytuacjach uzasadnionych programem szkolenia
w danym zawodzie nie dłużej niż 12 miesięcy; w przypadkach osób bez kwalifikacji
zawodowych szkolenie może trwać do 12 miesięcy, a w sytuacjach uzasadnionych
programem szkolenia w danym zawodzie nie dłużej niż 24 miesiące.
5. Skierowanie na szkolenie bezrobotnego, w przypadkach zawodów wymagających
szczególnych predyspozycji psychofizycznych, powinno być poprzedzone określeniem
przez doradcę zawodowego powiatowego urzędu pracy predyspozycji do wykonywania
zawodu, który osoby te uzyskają w wyniku szkolenia; w uzasadnionych przypadkach
szkolenie może być poprzedzone skierowaniem na badania lekarskie lub psychologiczne
finansowane z Funduszu Pracy.
Art. 41.
1. Bezrobotnemu w okresie odbywania szkolenia, na które został skierowany przez starostę,
przysługuje stypendium finansowane ze środków Funduszu Pracy.
2. Stypendium nie przysługuje bezrobotnemu, jeżeli w okresie odbywania szkolenia
przysługuje mu z tego tytułu inne stypendium, dieta lub innego rodzaju świadczenie
pieniężne w wysokości równej lub wyższej niż stypendium finansowane z Funduszu Pracy.
3. Wysokość stypendium wynosi miesięcznie 120 % zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust.
1 pkt. 1, jeżeli miesięczny wymiar godzin szkolenia wynosi co najmniej 150 godzin; w
przypadku niższego miesięcznego wymiaru godzin szkolenia wysokość stypendium ustala
się proporcjonalnie, z tymże stypendium nie może być niższe niż 20% zasiłku, o którym
mowa w art. 72 ust. 1 pkt. 1.
3a. Skierowany przez starostę na szkolenie, w przypadku podjęcia zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej lub działalności gospodarczej w trakcie szkolenia, ma prawo do ukończenia
tego szkolenia bez konieczności ponoszenia jego kosztów.
3b. Bezrobotnemu skierowanemu przez starostę na szkolenie, który w trakcie szkolenia podjął
zatrudnienie, przysługuje stypendium w wysokości 20 % zasiłku, o którym mowa w art. 72
ust. 1 pkt. 1, od ostatniego dnia miesiąca, w którym podjął zatrudnienie, do zakończenia
szkolenia. Od stypendium tego nie są odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne.
4. W przypadku skierowania na szkolenie bezrobotnego, koszty tego szkolenia są
finansowane z Funduszu Pracy.
4a. Starosta finansuje z Funduszu Pracy, w formie zwrotu, koszty zakwaterowania
i wyżywienia bezrobotnego, skierowanego na szkolenie odbywane poza miejscem
zamieszkania, jeżeli wynika to z umowy zawartej z instytucją szkoleniową.
4b. Starosta może wyrazić zgodę na sfinansowanie, w formie zwrotu, całości lub części
poniesionych przez skierowanego bezrobotnego, kosztów z tytułu przejazdu na szkolenie.
5. Starosta, na wniosek bezrobotnego, może wyrazić zgodę na częściowe sfinansowanie
z Funduszu Pracy kosztów szkolenia, jeżeli skierowanie na to szkolenie nastąpiło na
prośbę bezrobotnego albo organizacji lub instytucji pokrywającej część kosztów tego
szkolenia. Przepisy art. 40 stosuje się odpowiednio.
6. Osoba, która z własnej winy nie ukończyła szkolenia, jest obowiązana do zwrotu kosztów
szkolenia z wyjątkiem przypadku, gdy przyczyną nieukończenia szkolenia było podjęcie
zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej.
7. Osobom skierowanym na szkolenie przez starostę, z wyjątkiem osób posiadających z tego
tytułu prawo do stypendium, przysługuje odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia od
następstw nieszczęśliwych wypadków powstałych w związku ze szkoleniem oraz w drodze
do miejsca szkolenia i z powrotem, wypłacane przez instytucję ubezpieczeniową, w której
osoby te zostały ubezpieczone.
Art. 42.
1. Starosta może, na wniosek bezrobotnego, udzielić pożyczki na sfinansowanie kosztów
szkolenia do wysokości 400 % przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu
podpisania umowy pożyczki, w celu umożliwienia podjęcia lub utrzymania zatrudnienia,
innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej.
2. Pożyczka, o której mowa w ust.1, jest nieoprocentowana, a okres jej spłaty nie może
przekroczyć 18 miesięcy od ustalonego w umowie dnia zakończenia szkolenia.
W przypadku wykorzystania pożyczki na cele inne niż określone w umowie, niepodjęcia
lub nieukończenia szkolenia pożyczka podlega bezzwłocznemu zwrotowi w całości, wraz
z odsetkami ustawowymi. Odsetki ustawowe ustala się także od kwoty pożyczki
niespłaconej w terminie.
Art. 42a.
1. Starosta, na wniosek bezrobotnego, może sfinansować z Funduszu Pracy koszty studiów
podyplomowych należne organizatorowi studiów, do wysokości 100 %, jednak nie więcej
niż 300 % przeciętnego wynagrodzenia.
2. Starosta zawiera z osobą, o której mowa w ust. 1, umowę o dofinansowanie studiów
podyplomowych, która określa w szczególności prawa i obowiązki stron oraz wysokość
i tryb przekazywania środków na pokrycie kosztów studiów podyplomowych w formie
bezpośrednich wpłat na konto organizatora tych studiów.
3. W przypadku podjęcia przez uczestnika studiów podyplomowych zatrudnienia w trakcie
ich odbywania, nie zawiesza się finansowania tych studiów do planowanego terminu ich
ukończenia.
4. W przypadku przerwania studiów podyplomowych z winy uczestnika, kwota wydatkowana
na ich finansowanie z Funduszu Pracy podlega zwrotowi.
5. Bezrobotnemu, któremu starosta przyznał dofinansowanie kosztów studiów
podyplomowych, za okres uczestnictwa w tych studiach zgodnie z ich programem
przysługuje stypendium, w wysokości 20 % zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt.
1.
Art. 43.
1. Do poszukującego pracy, który:
1) jest w okresie wypowiedzenia stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn
dotyczących zakładu pracy,
2) jest zatrudniony u pracodawcy, wobec którego ogłoszono upadłość lub który jest
w stanie likwidacji, z wyłączeniem likwidacji w celu prywatyzacji,
3) otrzymuje świadczenie socjalne przysługujące na urlopie górniczym lub górniczy
zasiłek socjalny, określone w odrębnych przepisach,
4) uczestniczy w zajęciach w Centrum Integracji Społecznej lub indywidualnym
programie integracji, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej,
5) jest żołnierzem rezerwy,
6) pobiera rentę szkoleniową,
7) pobiera świadczenie szkoleniowe, o którym mowa w art. 70 ust. 6,
8) podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników w pełnym zakresie na podstawie
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników jako domownik lub małżonek rolnika,
jeżeli zamierza podjąć zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą
poza rolnictwem.
2. Osobie, o której mowa w ust. 1, w okresie odbywania szkolenia i studiów podyplomowych
stypendium nie przysługuje.
3. Do pracowników oraz osób wykonujących inną pracę zarobkową w wieku 45 lat
i powyżej, zainteresowanych pomocą w rozwoju zawodowym, po zarejestrowaniu się
w urzędzie pracy, przepisy art. 40, art. 41 ust. 4—7, art.42 i art. 42a ust. 1—4 stosuje się
odpowiednio.
ROZPORZĄDZENIE
PREZESA RADY MINISTRÓW
z dnia 5 czerwca 2007 r.
w sprawie stanowisk pracy związanych z obronnością kraju w administracji publicznej
(Dz.U. 2007 Nr 106 poz. 724)
Na podstawie art. 119 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:
§1.1. Stanowiskami pracy związanymi z obronnością kraju są stanowiska, na których
zakres czynności pracownika obejmuje realizację zadań obronnych, w tym
dotyczących planowania i realizacji pozamilitarnych przygotowań obronnych w
państwie oraz zarządzania kryzysowego, wynikających z ustawy z dnia 21
listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z późn. zm., a także innych ustaw i wydanych
na ich podstawie aktów wykonawczych.
2. Do stanowisk, o których mowa w ust. 1, zalicza się stanowiska od referenta
(równorzędnego) do dyrektora departamentu lub innej komórki organizacyjnej
(równorzędnego) włącznie, występujące w:
1) Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
2) urzędach obsługujących członków Rady Ministrów i centralne organy
administracji rządowej;
3) urzędach wojewódzkich oraz urzędach obsługujących terenowe organy
administracji rządowej;
4) komendach, inspektoratach i innych jednostkach organizacyjnych
stanowiących aparat pomocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji
i straży wojewódzkich oraz powiatowych, chyba że odrębne przepisy stanowią
inaczej;
5) urzędach gmin, miast na prawach powiatu, starostwach powiatowych i
urzędach marszałkowskich;
6) jednostkach organizacyjnych podległych albo nadzorowanych przez Prezesa
Rady Ministrów, ministrów, centralne organy administracji rządowej,
wojewodów, organy niezespolonej administracji rządowej, kierowników
zespolonych służb, inspekcji i straży wojewódzkich oraz powiatowych, a także
organy samorządu terytorialnego;
7) jednostkach organizacyjnych, dla których organ administracji rządowej lub
organ samorządu terytorialnego jest organem założycielskim.
§2. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Prezes Rady Ministrów: J. Kaczyński
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 18 maja 2007 r.
w sprawie określenia organów wojskowych właściwych
do ewidencjonowania stanowisk pracy związanych z obronnością kraju
(Dz. U. 2007 Nr 99 poz. 669)
Na podstawie art. 119 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:
§1. Rozporządzenie określa:
1) organy wojskowe właściwe do ewidencjonowania stanowisk związanych z obronnością
kraju i wydawania zaświadczeń, o których mowa w art. 119 ust. 1 b ustawy z dnia 11
września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, zwanej dalej „ustawą";
2) tryb postępowania w sprawach, o których mowa w pkt. 1;
3) wzór zaświadczenia, o którym mowa w art. 119 ust. 1 b ustawy.
§2.1. Szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych, zwani dalej „Szefami WSzW", prowadzą
ewidencję stanowisk pracy związanych z obronnością kraju w administracji
publicznej, zwanych dalej „stanowiskami pracy związanymi z obronnością kraju", w
celu korzystania z pierwszeństwa w zatrudnianiu na tych stanowiskach przez
żołnierzy zawodowych, o których mowa w art. 119 ust. 1 ustawy.
2. Szefowie WSzW, zgodnie z zasięgiem terytorialnym wojewódzkich sztabów
wojskowych, prowadzą ewidencję stanowisk pracy związanych z obronnością kraju
na podstawie informacji przekazywanych przez właściwe miejscowo organy
administracji rządowej i organy samorządu terytorialnego, w których dyspozycji
lub zasobach znajdują się te stanowiska.
§3. Szef WSzW, na wniosek żołnierza zawodowego, o którym mowa w art. 119 ust. 1 ustawy,
zwanego dalej „żołnierzem zawodowym", udostępnia mu informację o stanowiskach
pracy związanych z obronnością kraju.
§4.1. Na pisemny wniosek żołnierza zawodowego Szef WSzW właściwy ze względu na
miejsce zamieszkania żołnierza zawodowego, w terminie 14 dni, wydaje
zaświadczenie, o którym mowa w art. 119 ust. 1b ustawy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) imię i nazwisko żołnierza zawodowego;
2) stopień wojskowy;
3) imiona rodziców;
4) datę i miejsce urodzenia;
5) adres zamieszkania i adres do korespondencji;
6) numer PESEL;
7) wskazanie stanowiska pracy związanego z obronnością kraju, o które ubiega się
żołnierz zawodowy;
8) podpis żołnierza zawodowego.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się:
1) decyzję o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej;
2) odpis przebiegu zawodowej służby wojskowej wynikający z jego akt
personalnych;
3) dokumenty potwierdzające posiadane wykształcenie oraz kwalifikacje zawodowe;
4) świadectwo służby.
4. W razie złożenia niekompletnego wniosku oraz niedołączenia załączników
wymienionych w ust. 3 żołnierzowi zawodowemu zwraca się całą dokumentację w
celu jej uzupełnienia.
§5. Wzór zaświadczenia, o którym mowa w art. 119 ust. 1b ustawy, określa załącznik do
rozporządzenia.
§6.1. Żołnierz zawodowy, który podjął pracę na stanowisku pracy związanym z obronnością
kraju, jest obowiązany niezwłocznie poinformować o tym Szefa WSzW.
2. Szef WSzW jest obowiązany przekazywać dyrektorowi komórki właściwej do spraw
rekonwersji kadr w Ministerstwie Obrony Narodowej zbiorczą informację kwartalną
w terminie do 10 dni po jego zakończeniu, z wyszczególnieniem liczby stanowisk
pracy związanych z obronnością kraju, o których mowa w § 2 ust. 2, oraz liczby
żołnierzy zawodowych zatrudnionych w tym okresie w administracji publicznej.
§7. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Obrony Narodowej: A. Szczygło
Decyzja Nr 448/MON
Ministra Obrony Narodowej
z dnia 31 grudnia 2013 r.
w sprawie zatrudnienia i funduszu wynagrodzeń
pracowników resortu obrony narodowej
Rozdział 1
Postanowienia ogólne
§ 1.
Decyzja określa zadania w zakresie kształtowania zatrudnienia pracowników oraz
gospodarowania funduszem wynagrodzeń w resorcie obrony narodowej.
Rozdział 2
Zatrudnienie bazowe
§ 3.
1. Limit zatrudnienia bazowego w jednostkach (komórkach) organizacyjnych resortu obrony
narodowej ustala się na poziomie: na dzień 1 lipca 2014 r.- 45.310, na dzień 1 stycznia 2015 r.
- 45.440 i na dzień 1 stycznia 2016 r. - 45.453 stanowisk pracowników wojska.
§ 6.
1. Określenia limitu zatrudnienia bazowego, o którym mowa w § 5, dokonuje się w formie
decyzji (rozkazu). Kopie decyzji (rozkazów) wydanych przez osoby, o których mowa w §5
przedstawia się w terminie 30 dni od dnia ich wydania Dyrektorowi Departamentu Spraw
Socjalnych oraz właściwemu organowi planującemu.
Rozdział 5
Plan zatrudnienia bazowego i funduszu wynagrodzeń
§ 15.
1. Pracodawcy sporządzają, w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia decyzji budżetowej, plan
zatrudnienia bazowego i funduszu wynagrodzeń, zwany dalej „planem”, wg wzoru
określonego w załączniku Nr 3 i 3a do decyzji.
4. Pracodawca przedstawia plan zatrudnienia bazowego i funduszu wynagrodzeń do
zaopiniowania właściwej zakładowej organizacji związkowej.
Rozdział 7
§ 19.
1. Pracodawcy nawiążą współpracę z właściwymi terytorialnie ośrodkami aktywizacji
zawodowej w zakresie aktywizacji zawodowej zwalnianych pracowników wojska.
2. Ośrodki aktywizacji zawodowej podejmą działania w zakresie wspierania pracodawców
planujących zmniejszenie zatrudnienia w zakresie:
a) nawiązywania współpracy z właściwymi terytorialnie urzędami pracy,
b) prowadzenia działalności informacyjnej wśród pracodawców cywilnych dotyczącej
możliwości zatrudnienia zwalnianych pracowników wojska,
c) udzielania pomocy zwalnianym pracownikom wojska w obszarze doradztwa
zawodowego oraz w poszukiwaniu zatrudnienia.
Postanowienia końcowe
§ 23.
Traci moc Decyzja Nr 88/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 marca 2010 r.
w sprawie zatrudnienia i funduszu wynagrodzeń pracowników resortu obrony narodowej (Dz.
Urz. Min. Obr. Nar. Nr 6, poz. 65).
§ 24.
Decyzja wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.
Minister Obrony Narodowej: T. Siemoniak