1 Kilka uwag dotyczących modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia

1 Kilka uwag dotyczących modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia

1
Ks. Kazimierz Matwiejuk
Kilka uwag dotyczących modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od
Boga
1. Formy troski Kościoła o tych, którzy się źle mają (Mt 9,12).
Chrystus do takiej troski zobligował cały Kościół. Pan Jezus posłał swoich uczniów na cały
świat, by głosili Jego Ewangelię o zbawieniu wszystkich ludzi, a tym, którzy uwierzą udzielali
sakramentów św. Dał im także władzę wypędzania złych duchów. Ponadto, otrzymali oni moc
uzdrawiania chorych, oczyszczania trędowatych, także wskrzeszania umarłych (Mt 10,8).
Szczególnym wyrazem troski Jezusa Chrystusa o chorych jest sakrament namaszczenia chorych. Choruje ktoś wśród Was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go
podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5,14-15). Celebrację tego sakramentu można łączyć z obrzędami mszalnymi. Wtedy liturgia namaszczenia rozpoczyna się po homilii (Sakramenty chorych, nr 114).
Pomocą dla zniewolonych przez szatana jest egzorcyzm. Egzorcyzm uroczysty, zwany
też wielkim lub większym, jest obrzędem liturgicznym i może być sprawowany przez biskupa lub
egzorcystę, którego ustanawia biskup diecezjalny. Nie wolno egzorcyzmu uroczystego sprawować
podczas celebracji mszalnej.
Jeśli w szczególnych okolicznościach biskup diecezjalny uzna za stosowne może zalecić
zgromadzenie wiernych pod przewodnictwem prezbitera na modlitwę o uwolnienie od pokus szatańskich i udręk, lub zabezpieczyć przedmioty i miejsca od wpływu złych duchów. Wówczas należy wykorzystać modlitwy, zawarte w księdze liturgicznej Egzorcyzmy i inne modlitwy błagalne,
wyd. wzorcowe, Księgarnia św. Jacka, Katowice 2002, s. 87-94.
Duszpasterze mogą odmówić odpowiednie modlitwy razem osobami narażonymi na diabelskie zniewolenie, lub za nie, prosząc dla nich o Boży pokój. „Duchowej pomocy nie należy
również odmawiać wierzącym, których Zły nie dotyka (por. 1 J 5,18), ale którzy doznając jego
pokus, czują się źle, gdy pragną dochować wierności Panu Jezusowi i Ewangelii” (Egzorcyzmy i
inne modlitwy błagalne, nr 15). Jednak w żadnym razie nie wolno stosować egzorcyzmu. Modlitwom i błaganiom o duchowy pokój może przewodniczyć także diakon. On, jak również sami
wierni indywidualnie, mogą korzystać z tekstów modlitw błagalnych w zmaganiu się z mocami
ciemności, zawartymi w księdze Egzorcyzmy i inne modlitwy błagalne, s. 95- 104.
2. Cel modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia
Kościół praktykuje modlitwy indywidualne i wspólnotowe, z ufnością kierując do Boga
prośby o przywrócenie zdrowia ludziom chorym i cierpiącym, także duchowego uzdrowienia. Istotą tych modlitw jest otwarcie się na Boże obdarowanie i wdzięczne przyjęcie daru zdrowia, albo
przyjęcia trudnej łaski cierpienia i choroby. Te modlitwy muszą dokonywać się w klimacie modlitwy Jezusa w Ogrójcu: Boże, „nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie” (Łk 22,42).
3. Zasady doktrynalne odnośnie do modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia
Kościół określił zasady doktrynalne dotyczące modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia. Zostały one zawarte w dokumencie Kongregacji Nauki Wiary, pt. „ Instrukcja na temat modlitw w
celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga”. Ten dokument został wydany 14 września
2000 r.
Oto najważniejsze z nich:
Art. 1 – Kiedy modlitwy celem uzyskania uzdrowienia odbywają się w kościele lub w innym świętym miejscu, powinny być prowadzone przez wyświęconego szafarza.
2
Art. 3 - § 1. Liturgiczne modlitwy o uzdrowienie winny być sprawowane zgodnie z przepisanym rytem i w szatach liturgicznych.
Art. 4 - § 1. Biskup diecezjalny ma prawo wydawania norm dla swego Kościoła partykularnego dotyczących celebracji liturgicznych w intencji uzdrowienia. A ci, którzy je przygotowują
winni stosować się do tych norm. – Znamienne, że „Upoważnienie winno być wyraźne, nawet
jeśli nabożeństwa te są organizowane przez biskupów lub kardynałów Świętego Kościoła Katolickiego, lub jeżeli niektórzy z nich w nich uczestniczą. Biskup diecezjalny ma prawo odmówić
zgody na taki udział innemu biskupowi, o ile są po temu słuszne i wyważone powody (§ 1).
Art. 5 - § 1. Pozaliturgiczne modlitwy o uzdrowienie winny być prowadzone w odmienny
sposób od celebracji liturgicznych, na przykład, spotkania modlitewne lub na czytanie Słowa Bożego. § 2. Nie wolno mieszać modlitw pozaliturgicznych z właściwymi celebracjami liturgicznymi.
4. Formy modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia
Są liturgiczne i pozaliturgiczne formy modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia. Doniosłość
modlitw liturgicznych wyjaśnia definicja liturgii. „Słusznie zatem przeto uważa się liturgię za wypełnianie kapłańskiej funkcji Jezusa Chrystusa; w niej przez znaki dostrzegalne wyraża się i w
sposób właściwy dla poszczególnych znaków dokonuje uświęcenie człowieka, a Mistyczne Ciało
Jezusa Chrystusa, to jest Głowa ze swymi członkami, sprawuje pełny kult publiczny” (KL 7). Liturgiczne formy modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia to: celebracje Eucharystii, Liturgii godzin
i sakramentaliów.
4.1.Celebracja Eucharystii, Liturgii godzin i sakramentaliów
Tu obowiązuje zasada, że nikomu innemu, chociażby nawet był kapłanem, nie wolno na
własną rękę niczego dodawać, ujmować lub zmieniać w liturgii (KL 22, § 3). A przewodniczący
zgromadzenia eucharystycznego nie może uważać siebie za »właściciela«, który dowolnie dysponuje tekstem liturgicznym i całym najświętszym obrzędem jako swoją własnością i nadaje mu
kształt osobisty i dowolny. Może to się czasem wydawać bardziej efektowne, może nawet bardziej
odpowiadać subiektywnej pobożności, jednakże obiektywnie jest zawsze zdradą tej jedności, która
się w tym Sakramencie jedności nade wszystko winna wyrażać. (…) Natomiast w warunkach normalnych nieliczenie się z przepisami liturgicznymi musi być odbierane jako brak poszanowania
dla Eucharystii — podyktowany może indywidualizmem, a może bezkrytycznym stosunkiem do
lansowanych opinii, a może jakimś brakiem ducha wiary (Jan Paweł II, List na Wielki Czwartek
1980, nr 12).
Te zasady obowiązują przy celebracji każdej czynności liturgicznej, więc: sakramentów,
sakramentaliów, LG i w celebracjach roku liturgicznego.
4.2. Adoracja Najświętszego Sakramentu
Formą modlitwy o uzdrowienie jest adoracja Najświętszego Sakramentu. Jednak podczas
wystawienia Najświętszego Sakramentu nie można wysuwać na pierwszy plan pragnienia uzdrowienia chorych. Wówczas wystawienie zatraca własną celowość. Ono bowiem prowadzi wiernych
do uznania przedziwnej obecności Chrystusa i zaprasza ich do duchowego zjednoczenia z Nim,
zjednoczenia, które swój szczyt znajduje w Komunii sakramentalnej (Instrukcja, nr 5). Stosowanie
błogosławieństwa pojedynczych wiernych, jak to jest praktykowane w Lourdes, wymaga aprobaty
biskupa.
4.3. Celebracja słowa Bożego
Bardzo ważną formą modlitwy o uzdrowienie jest celebracja słowa Bożego. Jego proklamacja zabezpiecza przed instrumentalnym traktowaniem modlitwy o uzdrowienie. Słowo Boże
bowiem ukazuje Boga, który spełnia zawsze wolę proszących, jeśli jest to dla nich naprawdę potrzebne, albo uzdolnia ich do właściwego rozumienia sensu cierpienia własnego czy bliźnich.
Słowo Boże przyjęte z wiarą prowadzi do autentycznego zaakceptowania siebie. Prowokuje
do skonfrontowania z nim własnego życia. Utwierdza w przekonaniu, że Pan Bóg nadaje sens te-
3
mu, co po ludzku nie ma sensu: doznanej niesprawiedliwości, cierpieniu, grzechowi. Uczy umiejętności akceptowania woli Boga w trudnych wydarzeniach życiowych. Uzdalnia do ufnego przyjmowania i dźwigania krzyża codzienności. Uczy logiki Ewangelii.
4.4. Formy pozaliturgiczne
Te winny być sprawowane w odmienny sposób niż celebracje liturgiczne. Mają one charakter nabożeństw i nie wolno ich mieszać z obrzędami liturgicznymi. Mogą one mieć formę katechezy, połączonej ze świadectwami. Podczas takich nabożeństw można stosować formy modlitwy
spontanicznej, lub wykorzystując teksty modlitewne poprawne teologicznie. Można odmawiać
różaniec z dopowiedzeniami, sprawdzonymi wcześniej przez organizatorów. Jest możliwe, aby
podczas takich modlitw stosować gest włożenia rąk. Jest to gest błogosławieństwa w imię Boga,
także gest przypominający o uświęcającym działaniu Ducha Świętego w Kościele. Można stosować ucałowanie krzyża czy relikwii świętych, czy odbywania procesji.
Przewodniczący nabożeństwom o uzdrowienie mają dołożyć wszelkich starań, by tworzyć i
utrzymać w zgromadzeniu atmosferę prawdziwej pobożności. Winni zachować niezbędną roztropność, jeżeli wśród uczestników nastąpi uzdrowienie. W takim przypadku, bezpośrednio po zakończeniu modlitewnego spotkania powinni oni sumiennie zebrać ewentualne świadectwa i przedstawić ten fakt kompetentnej władzy kościelnej, biskupowi diecezjalnemu (Art. 9).
Zakończenie
Modlitwom o uzdrowienie winno towarzyszyć przekonanie, że zapewnienie Jezusa: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje (J 16,23) jest ciągle aktualne. Skuteczność tego
zapewnienia domaga się otwartości ludzkiego serce na miłość Ducha Świętego. Znakiem tej otwartości jest umiejętność przebaczenia bliźnim aż do miłości nieprzyjaciół i trwania w postawie
wdzięczność Bogu za każde dobro, także dobro trudne, jakim jest cierpienie czy choroba.