style uczenia się

STYLE UCZENIA SIĘ
Czy byłeś kiedyś sfrustrowany, ponieważ spędziłeś godzinę, wyjaśniając swoim
dzieciom, w jaki sposób mają odrobić pracę domową, a one i tak z tego nic nie
rozumiały? Gdy ktoś uczy nas w inny sposób niż ten, który najlepiej do nas pasuje,
jest to dla nas nieprzyjemne, nienaturalne i stresujące, oraz sprawia, że nie uczymy
się tak efektywnie i szybko, jak nas na to stać.
Pomyśl na przykład o ręce, którą zazwyczaj wykorzystujesz do pisania. Jesteś tak
bardzo przyzwyczajony do pisania właśnie tą ręką, że robisz to automatycznie, ani
chwili się nad tym nie zastanawiając. Gdyby jednak poproszono cię o napisanie
czegoś drugą ręką, robiłbyś to z trudem, nieudolnie i wolniej oraz miałbyś poczucie
dyskomfortu. Mógłbyś wprawdzie zmusić się do pisania tą ręką, ale byłaby to dla
ciebie męka. Byłbyś tak bardzo skoncentrowany na tym, by „zmusić” rękę do pisania,
że prawdopodobnie nie byłbyś nawet w stanie skupić się na tym, co właściwie masz
napisać. Tak samo ma się rzecz z naszym stylem uczenia się. Gdy uczymy się,
wykorzystując nasz właściwy styl, przychodzi nam to łatwo, bez wysiłku i dzieje się
niejako automatycznie. Tymczasem gdy uczymy się, korzystając ze stylu, który nie
jest dla nas odpowiedni, uczenie się staje się prawdziwa męką. Styl uczenia się to
sposób, w jaki odbierasz informacje z otoczenia. Znamy cztery główne style uczenia
się : wzrokowy, słuchowy, dotykowy i kinestetyczny. Są także osoby, które w
procesie uczenia się posługują się dwoma, trzema lub nawet wszystkimi czterema
stylami.
Po przyswojeniu informacji za pośrednictwem określonego stylu uczenia się mózg
przetwarza i magazynuje je, posługując się albo lewą stroną (lewą półkulą), albo
prawą stroną (prawą półkulą). Zarówno jedna, jak i druga strona mają odmienny
sposób myślenia i patrzenia na świat. Jedni z nas wykazują preferencję lewej półkuli
mózgowej, drudzy prawej, a inni wykorzystują w równym stopniu obie strony mózgu.
Osoby z dominującą lewą półkulą mają tendencje do myślenia sekwencyjnego.
Osoby z dominującą prawą półkulą myślą zwykle całościowo, widząc globalny obraz i
łącząc ze sobą pozornie różniące się idee. Poza tym osoby z dominującą lewą
półkulą myślą głównie symbolami takimi jak litery, słowa i liczby, podczas gdy osoby
z dominującą prawą półkulą myślą, posługując się głównie zmysłowymi
wyobrażeniami widoku, dźwięku, zapachu, smaku, dotyku i ruchu, bez odwoływania
się do słów.
Tak więc wyróżniamy osiem sposobów umożliwiających szybkie uczenie się dla:
wzrokowców z dominującą lewą półkulą,
wzrokowców z dominującą prawą półkulą,
słuchowców z dominującą lewą półkulą,
słuchowców z dominującą prawą półkulą,
dotykowców z dominującą lewą półkulą,
dotykowców z dominującą prawą półkulą,
kinestetyków z dominującą lewą półkulą,
kinestetyków z dominującą prawą półkulą.
Gdy odkryjesz prawidłowy dla twojego dziecka sposób uczenia się, od razu będziesz
wiedział, w jaki sposób najbardziej efektywnie może uczyć się i przygotowywać do
egzaminów. Polepszą się także twoje zdolności komunikowania się z nim oraz
wzajemne relacje.
Jak to odkryć? Wystarczy odpowiedzieć na pytania kwestionariusza. Należy możliwie
precyzyjnie podać wszystkie odpowiedzi, nawet jeśli czasami może to być trudne i
kłopotliwe. Każdy styl uczenia się jest bowiem związany z odmiennymi metodami i
posługiwanie się niewłaściwa metodą byłoby wielce nieefektywne.
Biorąc pod uwagę wyniki obu testów możemy ustalić nasze preferencje dotyczące
stylu uczenia się oraz wykorzystywania półkul mózgowych. Teraz możemy
spróbować znaleźć w jaki, najszybszy i najlepszy sposób twoje dziecko przyswoi
nowe wiadomości.
Wzrokowcy z dominującą lewą półkulą uczą się szybko, czytając i odbierając
informacje wzrokowe w formie języka: liter, słów i liczb. Potrzebują także kontaktu
wzrokowego z mówcą. Czytając książki i czytając podręczniki, uczą się najszybciej,
jeśli informacje są uporządkowane oraz przedstawione jasno i systematycznie.
Podczas nauki języka obcego muszą widzieć dane słowo, jego definicję oraz
otrzymać wizualne wskazówki dotyczące jego wymowy. Ucząc się matematyki,
najchętniej czytają instrukcje opisujące krok po kroku sposób rozwiązania danego
problemu. Są zwykle dokładni w obliczeniach matematycznych. Znakomicie nadają
się dla nich programy samokształceniowe wymagające dużej ilości czytania. Dlatego
też warto zachęcać te dzieci do korzystania z opisów materiału, które znajdują się w
podręcznikach. Zaś dzieciom z trudnościami np. w nauce matematyki można zakupić
„Zeszyt ćwiczeń wyrównawczych”, w której to pozycji bardzo dokładnie opisane są
podstawowe algorytmy działań matematycznych.
Młodszym uczniom warto zaproponować np. System Edukacji PUS – łączący naukę,
zabawę i samokontrolę (znajdziemy go na www.pus.pl ). Warto pamiętać, że takie
dzieci uczą się najskuteczniej za pośrednictwem tego, co wydrukowane: książek,
magazynów, czasopism, gazet, podręczników, przewodników, instrukcji, programów
komputerowych, projekcji i przeźroczy z napisami, które trzeba odczytać, filmów
wideo z napisami, faksów, tablic, grafików, wykresów i plakatów. Pisemne
komunikaty stanowią najlepszy sposób przekazywania im informacji. Szybciej
odpowiadają na pisemne uwagi czy listy niż na telefony czy komunikaty werbalne.
Idealne dla nich są programy komputerowe oraz sieć komunikacji elektronicznej,
która wymaga czytania tekstów szczegółowych instrukcji, a następnie podążania za
nimi krok po kroku, więc korzystajmy z płyt CD-ROM załączonych do podręczników.
Możemy także zapoznać swoje pociechy z przykładowymi stronami internetowymi
www.misie.com.pl, www.junior.reporter.pl, www.szkola.net, www.interklasa.pl,
www.wiw.pl.
Z powodu dużej wrażliwości na bodźce wzrokowe rozprasza ich bałagan lub
dezorganizacja panująca w zapisanym materiale, więc ważne jest, aby wszelkie
notatki robione były skrupulatnie i dokładnie, a w razie nieobecności dziecka w szkole
– uzupełniało zeszyty od osób równie starannych.
Ponieważ skupiają oni zwykle swoją uwagę na detalach, w ich przypadku proces
uczenia zostaje spowolniony, jeśli muszą oni dokonać podsumowania treści tego, co
czytają, by dotrzeć do głównej myśli. Stąd lepiej sobie radzą, przypominając sobie
fakty, o których czytali, niż próbując uzyskać globalny obraz całości lub wyciągając
wnioski.
Potrafią nauczyć się i zapamiętać reguły pisowni, gramatyki, interpunkcji i ortografii,
jeśli materiał prezentuje się im w określonym porządku, z wydrukowanymi regułami i
formułkami. Umieją także przywołać w pamięci obraz przykładów, jaki widzieli w
podręczniku i nauczą się oni szybciej tego, w jaki sposób ugotować jakąś potrawę
jeśli będą na ten temat czytać, a nie tylko się przyglądać. Pracując nad rozwiązaniem
zadania matematycznego lub innego problemu powinni sporządzić listę kolejnych
kroków, jakie muszą wykonać, by dotrzeć do rozwiązania, tak by mogli widzieć swój
plan na papierze i upewnić się, że mają wszystko, czego potrzeba do wykonania
każdej poszczególnej części danego zadania.
Wzrokowcy z dominującą lewą półkulą potrafią się uczyć zarówno przy muzyce, jak i
bez niej. Muzyka, hałas czy rozmowa nie rozprasza ich, ponieważ w otoczeniu, w
którym się znajdują, skupiają swoją uwagę na bodźcach wzrokowych, a nie
słuchowych.
Wzrokowcy z dominującą prawą półkulą najlepiej uczą się, korzystając z pomocy
wizualnych o charakterze graficznym i ilustracyjnym, które umożliwiają im ujrzenie
globalnego obrazu danego zagadnienia. Nie zapamiętują i nie potrafią skutecznie się
uczyć, czytając teksty pełne słów i liczb, chyba że są one prezentowane w
atrakcyjnej oprawie kolorystycznej, mają oryginalny kształt, wzór, specjalną kaligrafię
lub artystyczną czcionkę.
Wielu wzrokowców z dominującą prawą półkulą nie reaguje na werbalne instrukcje i
nie zrobi niczego, dopóki nie da im się wizualnych wskazówek na papierze w postaci
ilustracji, diagramów czy wykresów. Sam wykład nie zdaje w ich przypadku
egzaminu, ponieważ osoby te mają trudności z koncentracją na bodźcach
słuchowych. Tymczasem, gdy mogą one widzieć mówcę, rysunki, pomoce wizualne,
wówczas dochodzi do pobudzenia ich najlepszych zdolności naukowych i cokolwiek
zostanie powiedziane, w połączeniu z bodźcami wzrokowymi zostanie przez nie
odebrane i zapamiętane. Osoby te lepiej się uczą i zapamiętują, mając kontakt
wzrokowy z mówcą niż słuchając wykładu nagranego na kasetę. Jednak podczas
wykładu musi mieć coś do oglądania w postaci ilustracji.
Lubią oni programy komputerowe z dobrą grafiką i dużymi możliwościami
wizualnymi, które wykorzystują instrukcje w charakterze graficznym i obrazowym.
Dlatego też, podobnie jak w przypadku wzrokowców z dominującą lewą półkulą, tutaj
także korzystajmy z CD-ROMÓW załączonych do podręczników szkolnych oraz
różnych stron internetowych np. www.misie.com.pl, www.junior.reporter.pl,
www.szkola.net, www.interklasa.pl, www.wiw.pl .
Wykorzystując intuicję, zdolności do eksperymentowania i dokonywania odkryć
wzrokowcy z dominującą prawą półkulą mogą wynajdować nowe sposoby robienia
czegoś lub znajdować rozwiązania problemów. Bez trudu dokonują skojarzeń, a
jeden obraz kojarzy im się w głowie z następnym. Dzięki temu łatwo się uczą
podczas burzy mózgów lub sesji poświęconych wyszukiwaniu związków.
Potrafią się uczyć zarówno przy muzyce, jak i bez niej. Muzyka, hałas i rozmowy nie
rozpraszają ich, ponieważ są oni bardziej skoncentrowani na tym, co widzą, niż na
tym co słyszą.
Słuchowcy z dominującą lewą półkulą mogą przyspieszyć swój proces uczenia,
słuchając i mówiąc w jego trakcie. W klasie uczą się szybko podczas wykładów,
ustnych prezentacji i dyskusji. Zapamiętują szczegóły rozmów, listy spraw do
załatwienia, słowa piosenki czy cokolwiek innego, jeśli tylko przekazuje się im to
systematycznie, krok po kroku. Ucząc się, jak naprawić samochód, zaprogramować
komputer czy grać w jakąś sportową grę, robią większe postępy, słuchając
udzielanych im wskazówek niż obserwując kogoś, kto wykonuje dane zadanie.
Starając się zapamiętać materiał na test, powinni go słyszeć, rozmawiać o nim,
odczytywać go na głos lub nagrać siebie odczytujących dany tekst na kasetę, po
czym kilkakrotnie ją odsłuchać. Szybko bowiem chwytają sens werbalnych
komunikatów bez potrzeby zamieniania ich na obrazy.
Wielu słuchowców lubi debaty. Dobrze sobie radzą w zespołach i grupach, które
uczestniczą w dyskusjach, wykorzystując nieustanną wymianę poglądów. Aby lepiej
zrozumieć czytany tekst, powinni albo czytać na głos,czytać pod nosem albo słyszeć
czytane słowa w głowie. Powinni także często robić przerwy i zadawać sobie pytania
na temat tego, co czytają.
Pomocne w nauce okazują się szczególnie płyty kompaktowe, taśmy, kasety,
komputery, filmy, wideo, a także radio i telewizja. Lubią także czytać książki,
czasopisma, gazety, ponieważ czytając słyszą wszystkie słowa w swojej głowie. W
nauce bardzo przydają im się także komputerowe programy dźwiękowe, prezentacje
werbalne oraz teksty prezentujące materiał w sposób systematyczny, krok po kroku.
Słuchowcy z dominującą lewą półkulą są wrażliwi na rozpraszające ich bodźce
słuchowe. Słuchając mówcy irytują się, gdy coś ich rozprasza. Przejeżdżający
samochód, buczący grzejnik lub jakaś osoba chrupiąca chipsy mogą doprowadzić ich
do szału. Ponieważ w przeciwieństwie do wzrokowców słuchowcy nie potrafią
odseparować się od tego rodzaju bodźców. Mają problemy z koncentracją i uczeniem
się, gdy w tle słychać muzykę, i potrzebują zupełnej ciszy, by coś czytać i studiować.
Jeśli wokół jest zbyt wiele rozpraszających bodźców słuchowych, pomocne w
koncentracji mogą okazać się w ich przypadku słuchawki.
Słuchowcy z dominującą prawą półkulą mogą przyspieszyć swój proces uczenia się,
słuchając dźwięków, muzyki lub silnie nacechowanego sensorycznie języka, który
umożliwia im przegląd sytuacji lub daje pogląd na ogólny obraz całości. Skorzystają
bardziej, ucząc się dźwięków słów niż z drukowanego testu. Zapamiętując materiał
na test lepiej będzie, gdy ktoś inny odczyta im materiał lub gdy sami zapiszą
informacje, a następnie odczytają je na głos, będą mówić o nich lub nagrają je na
magnetofon i kilkakrotnie odtworzą. Lepiej zapamiętują słowa i potrafią wiernie je
przytaczać. Zapamiętują akcję musicali oraz słowa piosenek z telewizyjnych klipów.
Będąc dziećmi, uczą się alfabetu, wyśpiewując rymowanki. Uczenie się przebiega u
nich najszybciej, gdy słowa i liczby są w jakiś sposób powiązane z muzyką. Muzyka
na żywo, płyty kompaktowe i kasety, pokazy slajdów z muzyką, filmy, wideo,
telewizja, komputery, programy CD-ROM i gry wideo z dobrą muzyką i efektami
dźwiękowymi stanowią dla nich najlepsze pomoce naukowe.
Rozwiązując problemy matematyczne, rozumieją ogólne koncepcje i procesy, lecz
podczas sprawdzania swojej pracy, wykonywania zadań i porównywania odpowiedzi
nie zwracają większej uwagi na specyficzne detale. Potrafią dojść do odpowiedzi
intuicyjnie, odkrywając związki i relacje oraz mając obraz całego procesu; kiedy
jednak chodzi o szczegóły obliczeń, zdarza się, że popełniają błędy. Liczbę złożoną z
kilku cyfr postrzegają symultanicznie i odczytując ją podają pierwszą odpowiedź jaka
przychodzi im na myśl. Dlatego liczbę 378 mogą odczytać jako 738 lub 873. Innym
może się wydawać, że słuchowcy z dominującą prawą półkulą mają dysleksję, ale w
istocie tak nie jest – po prostu ich prawa półkula odczytuje wszystko symultanicznie
(jednocześnie), nie zaś w porządku linearnym.
Ponieważ łatwo rozpraszają ich dźwięki, powinni oni przebywać w otoczeniu, w
którym w danej chwili aktywny jest tylko jeden bodziec słuchowy. Niejednokrotnie w
ich przypadku przydatne podczas uczenia się okazują się słuchawki, dzięki którym
mogą odseparować się od innych, niepożądanych źródeł dźwięku. Czytać powinni na
głos lub cicho pod nosem.
Dotykowcy z dominującą lewą półkulą uczą się szybko, wykonując czynności
wymagające posługiwania się dłońmi i palcami. Zwykle zapisują to, co widzą i słyszą,
co pomaga im w uczeniu się w sposób uporządkowany. Interesują się słowami i
liczbami. Podczas wykładów sporządzają notatki, nigdy więcej jednak już z nich
później nie korzystają. Sam akt zapisania pomaga ich mózgowi w przetwarzaniu
informacji. Wielu z nich lepiej się myśli i słucha, gdy bazgrzą coś, rysują lub trzymają
coś w dłoni. Przepisując fragmenty tekstu lub zapisując treść wykładu lepiej
zapamiętują materiał. Zapamiętują także kolejność, w jakiej sporządzili notatki. Z
powodu dominującej lewej półkuli mają tendencje do organizowania notatek i
sporządzania szkiców, list, diagramów i wykresów.
Ucząc się powinni korzystać z papieru, notatników, zeszytów, czasopism itp. Oraz
innych materiałów nadających się do dotykania i chwytania. Idealnie nadają się do
nich sekwencyjne programy komputerowe, które pozwalają na pisanie oraz
komunikowanie się z innymi.
Dotykowcy czerpią korzyści z uczenia się w zespole lub grupie. Potrafią
wykorzystywać pozytywne uczucia innych członków grupy, z którymi dobrze się
czują, i których dodające otuchy słowa oraz ciepły dotyk pozwalają im lepiej
pracować. Jeśli ich potrzeba towarzystwa rozprasza innych, można zachęcić ich do
pisania do swoich przyjaciół z klasy. Towarzyskie stosunki z innymi nie obniżają ich
zdolności do słuchania i pracy, wręcz przeciwnie, zwiększają ich zainteresowanie
pracą.
Dobrze uczą się w spokojnym otoczeniu, na przykład w miejscu, z którego widać
góry, drzewa czy jezioro. Podczas nauki pragną czuć się dobrze i wygodnie. Wielu z
nich lubi kłaść się na podłodze, siedzieć w głębokim fotelu lub wyciągać się na
kanapie. Potrafią czytać i uczyć się przy muzyce, pod warunkiem, że jest to muzyka,
którą lubią, jako że ich uwaga koncentruje się na uczuciach, a nie na słowach.
Dotykowcy z dominującą prawą półkulą mogą szybciej się uczyć, używając dłoni,
palców i uczuć. Ponieważ nie są oni wrażliwi na język symboliczny, uczą się za
pośrednictwem
języka
sensorycznego
(wrażeniowego)
lub
komunikacji
pozawerbalnej, co umożliwia im uzyskanie globalnego obrazu całości. Uczą się,
szkicując i wykonując rysunki, diagramy, ilustracje, mapy oraz wykonując rzeźby,
modele lub artystyczne broszury obrazujące to, co słyszą lub czego się uczą.
Robią notatki w postaci rysunków, po czym nigdy więcej ich już nie oglądają. Lepiej
zapamiętują nowy materiał, gdy robiąc notatki kaligrafują lub stawiają kolorowe litery
o artystycznym kształcie. Sam akt artystycznego rysowania lub pisania pomaga im
zrozumieć i zapamiętać materiał. Ponieważ nie są słuchowo wyczuleni na język
abstrakcyjny, korzystnie jest, gdy widzą obrazy lub przedstawienia graficzne, które
mogą skopiować.
Aby lepiej słuchać i myśleć muszą robić coś dłońmi lub coś w nich trzymać. Jeśli
każe im się niczego nie dotykać, zaczną się niepokoić, bawić przedmiotami, stukać
palcami o blat biurka lub bawić się włosami.
Praca w zespole lub z jedną czy dwiema lubianymi osobami zwiększa zdolność
dotykowców z dominującą prawą półkulą do uczenia się, ponieważ czerpią oni
korzyść z pozytywnych uczuć innych. Pochwały, słowa uznania oraz pozytywne
pozawerbalne sygnały przyspieszają ich proces uczenia się.
Pracują zwykle w spokojnym, ekologicznym otoczeniu. Podczas uczenia się muszą
czuć się wygodnie, dlatego wyciągają się na podłodze lub w fotelu albo kładą się na
kanapie. Potrafią uczyć się zarówno przy muzyce jak i w ciszy; w tym pierwszym
przypadku musi to być jednak muzyka, którą lubią, w przeciwnym bowiem razie
będzie im ona przeszkadzać. Muzyka nie rozprasza ich podczas czytania i uczenia
się, ponieważ nie skupiają się oni na słowach; odbierają muzykę całościowo, jej
przesłanie i nastrój odczytują z melodii i słów, czerpiąc pozytywne emocje.
Kinestetycy z dominującą lewą półkulą mogą przyspieszyć proces uczenia się,
podchodząc do tematu w sposób zorganizowany i systematyczny, krok po kroku,
oraz angażując ruchowo swoje ciało i mięśnie. Są oni zorientowani na język, dlatego
potrafią opisywać to, co robią, oraz podążać za werbalnymi, systematycznymi
wskazaniami dotyczącymi aktywności ruchowej. Ucząc się, powinni wsiąść na rower
treningowy i robić to w trakcie pedałowania lub też chodzić po pokoju. Gry
edukacyjne, symulacyjne, odgrywanie ról i współzawodnictwo znakomicie nadają się
w ich przypadku do nauki. Bez względu na ruchy, jakie wykonują, wolą podczas
pracy korzystać z jakiejś formuły, struktury czy planu. Dla nich pomocne mogą
okazać się propozycje gier i zabaw zamieszczonych na stronach: www.pus.pl,
www.nowik.com.pl, www.tropy.pl, www.rozegrane.tropy.pl .
Innym może się wydawać, że kinestetycy nie słuchają ich, ponieważ nieustannie
znajdują się w ruchu oraz lepiej przetwarzają myśli, spoglądając w dół lub w bok i nie
patrząc w oczy mówcy. W istocie jednak gdy kinestetycy znajdują się w ruchu, są
wówczas najbardziej uważni i skupieni. Siedzenie w bezruchu i patrzenie na mówcę
jest dla nich tak bardzo stresujące, że nie potrafią się skoncentrować na słuchaniu.
Materiały, których można dotykać, i przedmioty, którymi można manipulować, są
istotne z punktu widzenia kinestetyków, jednak największe korzyści odnoszą oni
wówczas, gdy będą mogli poruszać całym ciałem, a nie tylko dłońmi. Już sam akt
powstania z pozycji siedzącej pozwala im się uczyć. Kinestetycy lubią w pozycji
stojącej pisać dużymi markerami lub kredą na planszy albo na tablicy. Lepiej im się
myśli, gdy rozwiązują problem matematyczny lub robią plan wypracowania na dużej
planszy. Takie dzieci bazgrzą coś lub rysują, ponieważ czasami są to jedyne ruchy,
na jakie mogą sobie w danej chwili pozwolić.
Przygotowując się do testu, zapamiętują to co robili z materiałem, który był do
opanowania. Jeśli chodzi o matematykę lub inne przedmioty ścisłe, rozpracowują
problemy i wykonują eksperymenty w sposób systematyczny, krok po kroku,
odnosząc je do realnych sytuacji w życiu, np. dokonując obliczeń potrzebnych do
wysłania statku kosmicznego na Księżyc, mieszając substancje w celu otrzymania
lekarstwa czy pisząc program CD-ROM.
Praca w grupach lub zespołach sprzyja im, ponieważ mogą oni wówczas poruszać
się od grupy do grupy. Zazwyczaj pracują jednak zgodnie z jakimś planem lub
schematem, dlatego z góry znają każdy kolejny element danego procesu. Interakcje
z różnymi osobami w różnych grupach spełniają ich potrzebę bycia tam, gdzie coś
się dzieje.
Potrafią czytać, pracować lub uczyć się przy muzyce lub w ciszy. Poruszanie się lub
tańczenie w rytm muzyki może stymulować ich do lepszej pracy. Gdy mięśnie
kinestetyków są w ruchu, ich poziom stresu obniża się, a uwaga i motywacja wzrasta,
podobnie zresztą jak szybkość uczenia się.
Kinestetycy z dominującą prawą półkulą mogą szybciej się uczyć poruszając się w
swobodny sposób. Aby uczyć się muszą utrzymywać swoje ciało i mięśnie w ruchu.
Dlatego lepiej się uczą i zapamiętują materiał, skacząc na skakance, wykonując
eksperymenty lub grając w kreatywne gry. Są to ludzie często spragnieni przygód i
odważni, lubią wyzwania. Nie potrzebują szczegółowych instrukcji opisujących
wszystko krok po kroku. Przedstawiciele tej grupy po prostu zabierają się do rzeczy i
robią to, co trzeba. Przyswajają nowe informacje w sposób intuicyjny i emocjonalny,
uczą się metodą prób i błędów, prowadząc badania i dokonując odkryć. Potrafią
uchwycić ogólny obraz danej sytuacji i wiedzą, co trzeba zrobić. Ich znakomita
orientacja wzrokowo-przestrzenna, intuicja oraz szybki refleks umożliwiają im
spojrzenie na problem, natychmiastową ocenę sytuacji, a następnie dokonywanie
odpowiednich posunięć prowadzących do znalezienia rozwiązania, bez słów i
pisemnych wskazówek.
Kinestetycy słuchają uważniej, gdy są w ruchu ze wzrokiem skierowanym w dół lub w
bok od rozmówcy. Będąc w ruchu więcej także zapamiętują, niż gdy siedzą
nieruchomo. Poruszając się, relaksują się i koncentrują.
Interesuje ich współzawodnictwo i różnego rodzaju wyzwania, zarówno jeśli chodzi o
zabawę, jak i pracę. Chętnie biorą udział w rywalizacji polegającej na tym, komu uda
się sprzedać lub wyprodukować najwięcej towarów. Są nastawieni na cel i lubią
dreszcz emocji związany ze zdobywaniem punktów dla siebie lub dla swojego
zespołu. Przekształć wszystko w grę, a oni szybko się tego nauczą. Propozycje
ciekawych gier znajdziemy np. na stronach www.pus.pl, www.nowik.com.pl,
www.tropy.pl, www.rozegrane.tropy.pl.
Przygotowując się do testu zapamiętują to, co robili podczas nauki. Aby mogli się
skoncentrować, należy wyeliminować z ich otoczenia zakłócenia wywołane ruchem
innych.
Pracując w grupach mają okazję do przemieszczania się w trakcie nauki od grupy do
grupy. Korzystają wówczas ze zmian i wchodzą w interakcje z różnymi ludźmi, co
zaspokaja ich potrzebę działania.
Człowiek uczy się przez całe swoje życie. Jednak my, dorośli, najczęściej znamy już
swój styl i dobrze wiemy w jaki sposób najlepiej przyswajamy nowe wiadomości.
Nasze dzieci w wielu aspektach są do nas podobne, ale nie we wszystkich, może
właśnie różnią się stylem uczenia. One muszą najpierw nauczyć się uczyć, a my
powinniśmy im w tym pomóc. Dlatego pamiętajmy, że nie zawsze to, co odpowiada
nam, odpowiada również naszym dzieciom. Jedne z nich uznają za najważniejszy
materiał wizualny, zapisany w pewnym porządku na tablicy lub na papierze, z
dokładnym wyróżnieniem tego, co ważne i istotne. Do innych dociera tylko materiał
zaprezentowany w sposób dźwiękowy i uporządkowany w formie wykładu lub
dyskusji, jeszcze inni chociaż też potrzebują efektów dźwiękowych, to takich, które
odwołują się do wyobrażeń. Są dzieci, które podczas nauki muszą ciągle coś pisać,
rysować wykonywać projekty za pomocą rąk, zaś inne angażować całe swoje ciało w
aktywność ruchową, bo to ułatwia im opanowanie materiału.