i cyfrowa ramka

Systemy teleinformatyczne
AiR 5r.
wykład 3
Omówiliśmy poprzednio 4 procesy PCM
-
filtrowanie
-
próbkowanie
-
kwantyzacja
-
kodowanie
dochodzi jeszcze kodowanie
linii.....
Kodowanie linii - zamiana na sygnały
elektryczne
Kodowanie to stosuje się po to by uniknąć błędu
synchronizacji pod wpływem wystąpienia identycznej
sekwencji z wzorem fazowania (clock-zegar) w
strumieniu danych.
Także – aby zmniejszyć narastanie ładunku (pojemność)
między parą kabli – taką rolę odgrywa skrętka –
doprowadzenie do sygnału bipolarnego (zmiennego)
Kodowanie Manchester
G.E. Thomas –1949 r.
XOR
zegar – wzór fazowania
sygnał przykładowy
1
0
1
0
1
1
0
0
kodowanie Manchester
unipolarne
kodowanie Manchester
bipolarne IEE 802.3
1
0
1
0
1
1
0
0
eliminacja składowej
stałej
Kod Manchester koduje:
1 na 01
0 na 10
Zmiana poziomu sygnału zawsze w połowie okresu
sygnalizacji
W odróżnieniu od innych kodów szybkość sygnalizacji kodu
Manchester jest dwukrotnie
transmisji
większa niż szybkość
Jego zastosowanie może wymagać ograniczenia szybkości
transmisji lub długości łącza (większe tłumienie sygnałów o
wyższych częstotliwościach).
Kod Manchester jest kodem samosynchronizującym
Można łatwo sposób ustalić takt strony
kodującej (nadajnika)!
Kodowanie AMI bipolarne
2 kolejne jedynki to odwrócenie fazy!
zawsze 2 jedynki mają odwrotną fazę – nie ma naruszenia bipolarności
zegar – wzór fazowania
sygnał przykładowy
1
0
1
0
1
1
0
0
kodowanie AMI
1
0
1
0
1
1
0
0
Naruszenie bipolarności BPV – ogólnie niepożądane
Kodowanie B8ZS
wprowadza naruszenie bipolarności celowo (aby
nie było za wielu zer) – 2 kolejne impulsy są tej samej
polaryzacji więc 4 następne są dodane extra
jeśli 8 zer to
4 dodatkowe impulsy
1
0
0
0
0
0
0
0
0
same 0
B8ZS
lepsze
wypełnienie dla
synchronizacji
itd.
4-te
0
5-te
0
7-me
0
8-me
0
+ - - + nie wprowadza dod.
składowej stałej
Czyli w transmisji ważne:
- aby nie było sygnałów unipolarnych, bo
wtedy ładunek na linii
- aby nie było za wielu zer – utrata
synchronizacji
Klasyfikacja sygnałów
• analogowe
analogowe: nieprzerwane w dziedzinie czasu i amplitudy
• próbkowane:
próbkowane przerywane na osi czasu; na osi amplitudy
przyjmują dowolną wartość
• kwantowane:
kwantowane nieprzerwane w czasie; przyjmują ściśle
określone poziomy amplitudowe
• cyfrowe:
cyfrowe dyskretne, czyli nieciągłe w czasie; nieciągłe w
amplitudzie np. binarne (dwójkowe) czyli przyjmujące dwie
określone wartości w określonych momentach (chwilach)
czasowych; sygnał cyfrowy może mieć wartość amplitudy 0 [V]
(niski potencjał), bądź +U [V] (wysoki potencjał),
konwencja
sygnałowi 0 [V] przypisuje się cyfrę "0",
sygnałowi +U [V] cyfrę "1
1"
(konwencja dodatnia, pozytywna).
Układy logiczne
• Dowolny układ logiczny może mieć n wejść i co
najmniej jedno wyjście.
• Może realizować podstawowe, czy też bardziej
złożone funkcje algebry Boole’a.
Boole’a
• Niezależnie od konstrukcji wewnętrznej układu
zależność pomiędzy stanem wyjścia układu, a
stanami wejść można opisać:
– za pomocą tablicy prawdy
– analitycznie za pomocą wyrażenia algebraicznego
wejścia
Układ
logiczny
wyjście
Układy
– układy kombinacyjne
– układy sekwencyjne
– układy asynchroniczne
– układy synchroniczne
• układem kombinacyjnym nazywamy taki układ
cyfrowy, w którym stan wejść jednoznacznie
określa stan wyjść układu
• układem sekwencyjnym nazywamy taki układ cyfrowy,
w którym stan wyjść zależy od stanu wejść oraz od
poprzednich stanów układu.
• układem asynchronicznym nazywamy taki układ
cyfrowy, dla którego w dowolnym momencie jego
działania stan wejść oddziałuje na stan wyjść.
• układem synchronicznym nazywamy taki układ cyfrowy,
dla którego stan wejść wpływa na stan wyjść w pewnych
określonych odcinkach czasu zwanych czasem
czynnym, natomiast w pozostałych odcinkach czasu
zwanych czasem martwym stan wejść nie wpływa na
stan wyjść.
Układy kombinacyjne
Sygnały (stany) wyjściowe są
zdeterminowanymi funkcjami sygnałów
(stanów) wejściowych.
Wszystkie mogą być wykonane za pomocą urządzeń
zwanych bramkami, które realizują działania algebry
Boole`a w dziedzinie układów dwustanowych
(binarnych).
sumatory;
komparatory;
dekodery, kodery, transkodery;
Układy sekwencyjne
Klasa zagadnień, które nie mogą być rozwiązane
przez utworzenie kombinacyjnych funkcji bieżących
stanów wejść, lecz wymagają znajomości
poprzednich stanów
Układy sekwencyjne
– przerzutniki
– rejestry
– liczniki
Tablica prawdy przedstawia zależność pomiędzy
stanem logicznym wyjścia układu logicznego, a
stanem na wejściach tego układu
Dla układu o n wejściach ma on 2n wierszy
uwzględniających wszystkie możliwe kombinacje
sygnałów wejściowych i odpowiadające im stany
wyjścia (wejścia)
wejścia
A B Y
0 0 0
0 1 1
1 0 1
1 1 1
wyjście
Typowe zadania sekwencyjne to:
•
zamiana szeregowego ciągu bitów (bity
następują kolejno jeden po drugim)
w równoległy zestaw bitów,
•
zliczanie jedynek w danej sekwencji,
•
rozpoznanie pewnego wzoru w sekwencji,
•
wytworzenie jednego impulsu dla np. co
czwartego impulsu wejściowego.
Do realizacji wszystkich wymienionych
zadań konieczne jest zastosowanie jakiejś
pamięci cyfrowej.
Podstawowym urządzeniem pamięciowym
jest przerzutnik bistabilny (ang. flip flop lub
bistable multivibrator )
Bramka AND
Y=A*B
Wyjście bramki AND (czyli I) jest w stanie wysokim tylko
wtedy, gdy obydwa wejścia są w stanie wysokim.
Na przykład 8-wejściowa bramka AND będzie miała wyjście
w stanie wysokim tylko wtedy, gdy wszystkie wejścia będą
w stanie wysokim.
SA
+
-
Tablica
prawdy
5V
UB
SB
Bramka OR
Y=A+B
Wyjście bramki OR (czyli LUB) jest w stanie wysokim, jeżeli
któreś z wejść (lub obydwa) jest w stanie wysokim
Narysowana bramka to 2-wejściowa bramka OR.
W przypadku ogólnym bramki mogą mieć dowolną liczbę
wejść
Typowy układ scalony
•cztery bramki 2-wejściowe,
•trzy bramki 3-wejściowe
•lub dwie bramki 4-wejściowe
SA
+
-
5V
UB
SB
Tablica
prawdy
Inwerter (funkcja NOT)
Zmiana stanu logicznego na przeciwny
(negowaniem stanu logicznego).
"bramka" o jednym wejściu
Zapis – A’ lub A
NAND i NOR
Funkcja NOT może być połączona z innymi
funkcjami, tworząc NAND i NOR
+
-
+
-
SA
5V
UB
SB
5V
UB
SA
SB
Z
S
Y=A*B
Y=A+B
Exclusive-OR Exclusive-OR
(XOR, czyli WYŁĄCZNE LUB)
Wyjście bramki XOR jest w stanie wysokim, jeżeli jedno
albo drugie wejście jest w stanie wysokim (jest to zawsze
funkcja dwóch zmiennych).
Inaczej, wyjście jest w stanie wysokim, jeżeli stany wejść
są różne
Multipleksery
Multiplekser łączy wiele wejść z jednym
wyjściem.
W dowolnej chwili jedno z tych wejść jest
wybrane jako połączenie z wyjściem
dane
kanał
Multiplekser i demultiplekser - transmisja
Tablica prawdy demultipleksera
blokada
adres
dane
wy0
wy1
1G'
1
1A
x
0
1
0
1
1B
x
0
0
1
1
1Y0
1
0
1
1
1
1Y1
1
1
0
1
1
0
0
0
0
na wyjściu nieadresowanym zawsze 1
Przerzutniki (układy sekwencyjne!)
Przerzutniki
są
elementami
grupy
układów
sekwencyjnych, których podstawowym zadaniem jest
pamiętanie jednego bitu informacji
Przerzutnik posiada co najmniej dwa wejścia i z
reguły dwa wyjścia
Typy przerzutników:
RS D
JK
T
Przerzutnik RS
S
R Qn
0
0
1
1
0
1
0
1
Qn-1
0
1
-
0 0 na wejściu to
wyjście takie jak
poprzedni stan
2 bramki NOR
Zwielokrotnianie (multipleksowanie)
w systemach analogowych i cyfrowych
Systemy analogowe dla zwiększenia liczby kanałów
wykorzystywały zwielokrotnienie częstotliwościowe, które
wymagało rozszerzenia pasma kanału transmisyjnego - polegało
ono na układaniu kolejnych kanałów kolejno na wyższej
częstotliwości w odstępie szerokości kanału telefonicznego
(równolegle). Każdy kanał miał dostęp do swojej
częstotliwości
Inna możliwość w tych systemach nie była możliwa, gdyż sygnał
analogowy ograniczony w jakimś paśmie wysyła niepoliczalną
liczbę informacji o tym paśmie
Nie da się jej wysyłać w odstępach czasu (szeregowo) - to
powodowałoby utratę danych.
Systemy cyfrowe przesyłają
ograniczoną liczbę danych
• przyspieszanie sygnału przed zwielokrotnieniem
• wysłanie w tej samej jednostce czasowej większej liczby
danych uporządkowanych w szczeliny czasowe
TDM – Time Division Multiplexing
Metody zwielokrotniania multipleksowania
• FDM – podział częstotliwości
• TDM – podział czasu
• WDM – podział długości fali
• DWDM – gęsty podział długości fali
Podział systemów z TDM
W systemach teletransmisyjnych rozróżnia się dwa rodzaje
zwielokrotnienia z podziałem czasu:
•
zwielokrotnienie z przeplataniem bitów (bit po bicie) - np.
systemy
PDH (plezjochronous digital hierarchy)..
• wersja międzynarodowa sieć
• USA
sieć T
E
(E1, E2 itd.)
(T1, T2 itd.)
plezjo = prawie
• zwielokrotnienie z przeplataniem bajtów (bajt po bajcie) np. systemy
SDH (synchronous digital hierarchy)
Systemy PDH – plezjochroniczne
(„prawie” synchroniczne)
Lata 70-te – cyfrowe systemy teletransmisyjne oparte na
modulacji kodowo - impulsowej PCM (Pulse Code Modulation),
która przekształca sygnał analogowy na sygnał binarny.
Sygnał telefoniczny o paśmie 4 kHz przekształcony do
cyfrowego o przepływności 64 Kb/s - sygnał DS0
Łącząc wiele kanałów PCM w jeden ciąg binarny o dużej
przepływności za pomocą TDM (sekwencyjne przeplatanie
bajtowe), dla 30 kanałów 64 kb/s można uzyskać np. kanał o
przepływności 2048 kb/s.
... czyli najpierw budowany jest kanał 2 Mb metodą bajt po bajcie
..wyżej już bit po bicie..
jak samochody wjeżdżające z wielu ulic w jedną o tej samej szerokości
co dojazdowe – muszą jechać szybciej z przeplataniem
Hierarchia plezjochroniczna - PDH
E
T
Europa
sygnał
DS0
USA
sygnały DS0
sygnał DS1
T1
64 kb/s
MUX
multiplexer
24
23
...
2
1
32
31
...
2
1
2Mb/s
kierunek przesyłu
TDM – time division multiplexing
E1
SYSTEM PDH - E1 – międzynarodowy (Europa)
Budowa strumienia 2 Mb/s
(221) b/s = 213 .23 .23= 8000.8b.32
• Informacje są przekazywane w postaci 8-bitowych pakietów
informacji (256 stanów),
• Próbkowanie odbywa się z częstotliwością 8kHz, czyli co
125 µs,
• Ramka ma budowę 32 kanałową według zasady bajt po
bajcie (30 kanałów użytecznych) - z dodanym bajtem
wzoru fazowania ramki (FAW) i bajtem sygnalizacji dla
szczelin czasowych.
Ramka 1 wieloramki strumienia 2 Mb/s
kanał 1 kanał 2
0
1
kanał 16
2
16
17
sygnalizacja
słowo serwisowe
(r.nparz.)-alarmy,
CRC4
wzór fazowania
(r.parz)
X0011011
0 1 1 0 1 1 1 0
kanał 16
kanał 1
W ramce 2
kanał 2
itd.
W ramce 2
kanał 17
kanał 30
30
31
Ramka strumienia 2 Mb/s – element wieloramki MF16
30 kanałów użytkowych
0
1
2
..
..
16
17
..
30
31
sygnalizacja ! czasem zwykły kanał
wszystko zależy do technologii
0
1
2
3
4
bajt 0 (szczelina 0) 8 bitów
5
6
7
.. a następnie na wyższych poziomach hierarchii odbywa się zwielokrotnienie
plezjochroniczne przeplatanie bitów z dopełnianiem w
przypadku niewielkiej różnicy częstotliwości)
Wprowadzono kolejne poziomy zwielokrotnienia:
•
•
•
•
8.5 Mbit/s, (223= 221 *4)
34 Mbit/s, (225= 223 *4)
140 Mbit/s, najczęstszy system (227= 225 *4)
565 Mbit/s. (światłowody - długość fali 1550 nm)
Każdy wyższy poziom składa się z czterech sygnałów
niższego poziomu uzupełnionych o informacje sterujące
= plezjochroniczna (prawie synchroniczna) hierarchia
cyfrowa PDH.
Zwielokrotniane są kanały 2 Mbit/s generowane przez
różne urządzenia. Ich zegary różnią się nieznacznie
miedzy sobą.
Dla zapewnienia stałej przepływności sygnału, tzw.
"przeplot" bitowy musi być uzupełniony przez dodanie
pustych bitów = bity dopełnienia. Bity te są usuwane z
sygnału zbiorczego podczas procesu demultipleksacji.
Ten sam problem pojawia się na każdym poziomie
zwielokrotnienia i za każdym razem wprowadza się bity
uzupełniające.
bity
wolniejsze
ponieważ przeplatanie 1:1
to bity dopełniające J
Optical Line Termination Unit
Transmisja w systemach PDH
bajt po bajcie
bit po bicie z
dopełnianiem
podstawowy
E1 – jest właściwie synchroniczny ale
plezjochroniczna jest struktura sieciowa –
czyli wiele obwodów synchronicznych z
różnymi zegarami!!!
USA system T1
multipleksacja razy 24
Systemy
synchroniczne
SDH-Europa
SONET - USA
Synchronous Digital Hierarchy
Synchroniczna Hierarchia Systemów Cyfrowych
Technologia sieci transportu informacji,
charakteryzująca się tym, że wszystkie urządzenia
działające w sieci SDH, są zsynchronizowane
zarówno do nadrzędnego zegara jak i do siebie
nawzajem
PRC (Primary Reference Clock) Pierwotny Zegar odniesienia.
Jest to zegar, który wytwarza przebiegi
wzorcowe dla całej sieci SDH. Wymaga
się, aby zegar taki miał dużą stabilność
częstotliwości i był niezawodny.
Wzorce z cezu i rubidu
Synchronous Digital Hierachy
Implementacja standardu SONET dla sieci telekomunikacyjnej dla
krajów ITU/CCITT
(International Telecomunication Union - Genewa)
DS0 to 64 kb/s
Znamy podstawowe DS1 (w Europie też czasem określane E1)
– ITU (Europa)– system 2,048Mb/s (STM-N)
– USA i Japonia – 1,544Mb/s (STS-N)
32x DS0 (E0)
24xDS0
System SDH - ITU
Synchroniczna hierarchia cyfrowa, kolejne przepływności
podstawowe SDH:
- ramka STM - 1
155.5 Mbit/s -ponad 2000 kanałów tel.
- ramka STM - 4
622
Mbit/s
- ramka STM -16
2.48
Gbit/s
-ramka STM - 64
9.95
Gbit/s – ~300 000 kanałów telef.
-ramka STM-256
~ 40 Gbit/s)
Podstawowa europejska jednostka transportowa
STM-1
Synchronous Transport Module
Synchroniczny Moduł Transportowy
W czasie zwielokrotniania ma przepływność, będącą
N-tą wielokrotnością STM-1 (155,52 Mbit/s).
Budowa modułu transportowego STM-1
Moduł STM-1 składa się z 9 linii po 270 bajtów.
W tym nagłówek SOH = 9*9bajtów.
Przepustowość pojedynczego bajtu modułu to 64kb/s.
Ramka STM-1 składa się z:
• pola danych Payload,
• nagłówka SOH (utrzymaniowy) informacja sterująca (umożliwia
operatorowi sieci śledzenie toru i nadzór stopy błędów).
• bloku wskaźników PTR
Pole Payload zawiera 9*261 bajtów (2349 bajtów). Służy ono
do przenoszenia właściwych danych użytecznych.
270 bajtów
3
1
5
Moduł transportowy
Path Overhead
STM-1
Pole PAYLOAD składa się z
wirtualnych kontenerów (tu
są transportowane bity
użytkowe)
9*270 *8 bitów * 8000 ramek/s =155,52 Mb/s
125e-6=8000
Nagłówek modułu STM-1 SOH dzieli się na dwie części:
• część RSOH, która stanowi zbiór danych sterujących
i informacyjnych dla sekcji regeneratora sygnału
• część MSOH, która stanowi nagłówek dla multiplekserów
Wskaźnik PTR składa się z trzech wskaźników po 3 bajty
każdy. Są one umieszczone w linii 4.
Blok wskaźników (PTR) służy do określenia położenia tzw.
kontenera wirtualnego względem ramki STM.
Co to jest kontener?
SDH definiuje pewną liczbę kontenerów
odpowiadających istniejącym przepływnościom
systemów plezjochronicznych PDH. Informacja
przenoszona w sygnale plezjochronicznym ładowana
jest do odpowiedniego „kontenera”. Inne ładunki
do innych kontenerów
Informacja wskaźnika PTR możliwia dotarcie do strumieni
składowych kontenera wirtualnego, bez demultipleksacji
całego sygnału, określenie przesunięcia fazowego kontenera w
przypadku współpracy z systemem plezjochronicznym
(wskazuje początek kontenera w stosunku do ramki STM-1).
Systemy SDH o większej niż STM-1
przepływności są tworzone przez zwielokrotnienie
systemu 155.52 Mbit/s metodą przeplatania
bajtowego.
Multiplexer SDH
E4
E3
E1
Interfejsy krotnicy synchronicznej
Sieci SDH są w dzisiejszych czasach jedynym sposobem na
przesyłanie danych cyfrowych do odległych lokalizacji, pozwalają na
odwzorowanie wielu typów sygnałów, o niższych przepływnościach,
do struktur synchronicznych.
Z usług SDH korzystają m.in. GSM, Internet
Systemy SDH - zalety:
• wyższe przepływności (powyżej 1Gb/s) z zastosowaniem
światłowodów
• synchroniczną transmisję zgodnie z głównym zegarem systemu o
dokładności 10-11
• większą niezawodność od innych
• ekonomiczniejszy dostęp do „ładunku”
• większy nacisk na zapobieganie błędom
• mniejszą podatnością na uszkodzenia wynikającą z budowy m.in.
struktur pierścieniowych, możliwość automatycznej rekonfiguracji
w czasie krótszym niż 50 ms
Inny standard - USA
Ramka STS-1
Przesłanie ramki trwa 125µs - 8000 ramek/s
(9*90)*8b*8000ramek/s=51840b/s = 51,84Mb/s
Położenie ładunku użytecznego wewnątrz SPE (Synchronous Payload
Envelope) jest określone przez wskaźniki H1 i H2 w Transport
Overhehead
DSL
Do niedawna stosowane modemy były kłopotliwe
• tylko 3200 Hz szerokości pasma
• wymagały bardzo dobrego połączenia
• wymagały dużego współczynnika SNR - sygnału do szumu
Stąd wynikły poszukiwania innych metod przesyłu sygnałów
głosowych +danych z większą przepustowością – oraz ich
uodpornienia na zakłócenia
DSL - Digital Subscriber Line
- Cyfrowa Linia Abonencka.
„eksplozja” Internetu
ADSL - lata 90-te – większość ruchu do abonenta, a niewielki %
od abonenta – połączenie transmisji głosu i danych
DSL korzysta ze starych łączy telefonicznych, nawet takich, co
pamiętają jeszcze czasy Bell'a (XIX wiek).
DSL – nośnik analogowy
Potrzebne zatem kodowanie sygnału
cyfrowego analogowym
Czyli można …
• zmodulować sygnały cyfrowe (bity)
• „wpuścić” sygnał analogowy w
kanały częstotliwościowe Daje to poszerzenie pasma zwiększenie prędkości transmisji
Historycznie.. technologia xDSL
Początkowo korzystała:
z trzech par skrętki telefonicznej do przesłania 2Mb/s,
Następnie pojawiły się skuteczne metody, które
umożliwiły budowanie łączy 2Mb/s za pomocą:
dwóch par kabli telefonicznych - HDSL
jednej pary kabli - SDSL
Ostatnio realizuje się takie przepływności:
• standard ADSL do 20 Mb/s,
• VDSL ~52 Mb/s
za pomocą jednej !!!! pary kabli
Początki w 1980 roku standard xDSL
w rzeczywistości jest nazwą zbiorczą dla grupy
standardów.
Są to...........
HDSL (High Bit-rate Digital Subscriber Line) - najczęściej
jest wykorzystywany jako substytut dla łączy T1/E1.
SDSL (Symmetric DSL)
ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line) jest
najpopularniejszą wersją xDSL.
ADSL
Prędkość transmisji od dostawcy do użytkownika końcowego
(downstream) jest znacznie wyższa niż od klienta do dostawcy
(upstream). Wynika to ze specyfiki korzystania z Internetu - z reguły
więcej danych odbieramy niż wysyłamy.
Typowe prędkości ADSL to:
1,5 - 8 Mb/s downstream (w Polsce obecnie TPSA do 20 Mb/s)
64 Kb/s - 1,5 Mb/s upstream
Pasmo dzielone jest na:
• część szerszą, umożliwiającą pobieranie informacji
• część węższą, służącą do ich wysyłania
Dlatego mówi się o rozwiązaniu asymetrycznym.
ADSL ma z siecią telefoniczną wspólny tylko
niewielki odcinek kabla między abonentem a
najbliższą centralą telefoniczną.
Para modemów ADSL tworzy na tym odcinku
połączenie stałe, przez które przesyłane są dane.
W centrali specjalne urządzenie (splitter)
odseparowuje dane od głosu.
Głos jest transmitowany dalej za pomocą zwykłych
kabli telefonicznych, dane zaś całkowicie opuszczają
sieć telefoniczną i kierowane są odrębnym łączem
ATM (lub FrameRelay lub Ethernet) bezpośrednio do
sieci szkieletowej Internetu - tamtędy mogą trafić do
docelowej centrali.
Używa się pasma znacznie szerszego niż 300 - 3400Hz,
jakie jest stosowane do przenoszenia głosu
rzędu od 6 kHz – ok 1100 kHz.
POTS
pasmo od
abonenta
pasmo do
abonenta
17 kHz
136 kHz
68 kHz
340 kHz
136 kHz
680 kHz
952 kHz
f
4 kHz
Modemy ADSL do transmisji danych korzystają z zakresu
od 26 kHz do ok. 1,1 MHz.
Zastosowanie konwersji sygnałów na wyższe częstotliwości
wymaga stosowania dwóch specjalnych modemów dla
każdego abonenta - jednego bezpośrednio u użytkownika w
domu czy biurze, a drugiego w jego centrali telefonicznej ("półka").
Na każdym zakończeniu telefonicznego kabla miedzianego
montuje się specjalne urządzenia:
• modem DSL po stronie Klienta
• kartę modemową po stronie centrali telefonicznej
które oddzielają analogowy sygnał głosowy rozmowy
telefonicznej od danych przesyłanych do i z Internetu.
IDSL - technologia DSL bazująca na podłączeniu ISDN.
Wykorzystuje modulację 2B1Q i zapewnia prędkość do 128
Kb/s.
VDSL (Very High Bit-rate Digital Subscriber
Line) to standard dla mniejszych odległości, ale
zapewniający przepustowość do 52 Mb/s.
Jednak im wyższe częstotliwości zostają wykorzystywane do
przesyłania informacji, tym szybciej są one tłumione
w przewodach.
Z tego powodu VDSL działa zaledwie na odcinkach
dochodzących do 300 metrów.
Dlatego też najpopularniejszym rozwiązaniem jest obecnie
ADSL, choć może go zdetronizować już w niedalekiej
przyszłości tańszy SHDSL.
TPSA